فروردین دلیری، پناهنده پیشین ایرانی یکی از کسانی است که می‌گوید پس از تجربه تبعیض نهادینه شده علیه بهایی‌ها در ایران، از سکونت در منطقه‌ای که گمان می‌رفت «پایتخت نژادپرستی آسترالیا» باشد، تجربه مثبت کسب کرده است.
تبعیضی که فروردین دلیری هنگام بزرگ شدن در ایران به عنوان یک عضو جامعه اقلیت بهایی تجربه کرد، به مهاجرت او به هند انجامید. اما وقتی پاسپورت ایرانی‌اش در نتیجه تغییر رژیم در ایران اعتبارش را از دست داد، به ملبورن آسترالیا مهاجرت کرد.
آقای دلیری می‌گوید: «من برای این‌که آسترالیا را تجربه کنم آمدم و تجربۀ آسترالیا در ملبورن مقدور نبود، زیرا ما بسیار به زودی جذب همفکران خودمان، یک دین، یک گروه زبانی، شدیم».
«وسعت تجربه در آسترالیا همان بود که با عین گروه هویت فرهنگی پر شده بود. من چندسالی آن‌جا در ملبورن زندگی کردم، بعدش احساس کردم من فقط چیز بیشتری می‌خواهم، بیشتر متفاوت، بیشتر دلچسب، بیشتر واقعی در این سرزمین، سپس از آن‌جا خارج شدم».
اکنون نزدیک به ٣٠ سال از ساکن شدن دلیری در تاونزویل کوینزلند می‌گذرد، جایی که او «مرکز میان‌فرهنگی تاونزویل» را اداره و برگزاری جشنواره فرهنگی سالانه این منطقه را سازماندهی می‌کند.
میدان هوایی تاونزویل Source: Townsville Airport
او می‌گوید: «در آن روزها مردم شاید می‌گفتند تاونزویل پایتخت راسیسم (نژادپرستی) آسترالیاست، اما این موضوع مرا نگران نکرد، زیرا از جایی که من آمده بودم، تجربه راسیستی خیلی سخت‌تر و نهادینه شده را داشتم».
«پس برای من، این‌جا آمدن یک ماجراجویی بود. مردم این‌جا اساساً تعدادی از بهترینانی هستند که می‌توانید در دنیا بیابید. می‌توانید با آن‌ها رفیق باشید. آن‌ها در نهایت شما را می‌پذیرند. شما به آن عادت می‌کنید. شما را از یک طریق مشروعیت داده شده طرد نمی‌کنند».
جمعیت در حال کاهش حاشیه‌های آسترالیا
مناطق اطراف و حاشیه‌ای آسترالیا ٤٠ درصد بازدهی اقتصادی کشور را به خود اختصاص داده و از هر سه کارگر، یک کارگر در استخدام خود دارند.
مناطق «ریجنال»، اشاره به تمامی روستاها، شهرهای کوچک و مناطق خارج از شهرهای سیدنی، ملبورن، بریزبین، پرت، ادلاید و کنبراست.
با این حال، مناطق ریجنال زیادی به خاطر جمعیت در حال کاهش شان برای بقا در تقلا هستند.
استوارت مک‌الپاین، مزرعه‌دار وسترن آسترالیایی انقراض تدریجی «شایر دلوالَنِیو» (Shire of Dalwallinu)، یک منطقه پرورش گوسفند، به خاطر پیری جمعیت را به چشم سر دیده است. آقای مک‌آلپاین در سال ٢٠۱٠ ایده یک پروژه ازدیاد دوباره جمعیت ریجنال را مطرح کرد که با حمایت قوی از سوی شورای شهر محل روبه‌رو شد.
«جمعیت در حال کاهش بود و تعداد دانش‌آموزان در مکتب تا جایی کاهش یافته بود که شاید مشهود بود آن تعداد قادر به باز نگه داشتن مکتب نبود».
«پس در ابتدا، ایده این بود که تلاش کنیم افراد رفته را به جامعه کوچک خود بازگردانیم و جمعیت را تقویت کنیم تا بتوانیم مکتب ابتدایی را باز نگه داریم».
تشویق مهاجران به کوچیدن به ٢٦٣ کیلومتری شمال پرت، آسان نبود. تلاش مک‌الپاین برای نجات مکتب در برابر گذر زمان از سرعت کافی برخوردار نبود.
«معنای آن برای من این بود که کارگران یا نسل‌های آینده را جذب کنم، پس، شما می‌دانید این‌جا از مسیر مستقیم ٧٠ کیلومتر با نزدیک‌ترین مکتب ابتدایی فاصله دارد، و در واقع، آن‌ها مکتب دیگر را همزمان با این یکی بستند، پس یک فاصله ۱٠٥ کیلومتری میان مکتب ابتدایی پیرین‌جوری (Perenjori) و دلوالَنِیو وجود داشت که معلوم است برای جذب دوباره افراد جوان به صنعت زراعت مفید نیست».
Australian passport Source: SBS
چندین سال وقت گرفت تا کمیته مشورتی ازدیاد دوباره جمعیت مناطق ریجنال که استوارت مک‌الپاین ریاست آن را بر عهده داشت، جمعیت دلوالَنِیو را به طور قابل ملاحظه‌ای افزایش دهد.
آن‌ها توانستند مانع زبانی را با برگزاری کلاس‌های آموزشی انگلیسی از میان بردارند و مشکل سرپناه را حل کنند و نتیجه امیدبخشی بگیرند.
او می‌گوید: «ما به نوعی شروع به دیدن خانواده‌هایی کردیم که می‌آمدند و در مکتب ادغام می‌شدند و اساساً فقط همانند گلوله برف بزرگ شد، پس ما تا ۱٥ درصد افزایش دیدیم».
«با وجودی که ما مکتب کوچکی را که در آن زمان تنها ۱٢ دانش‌آموز داشت از دست دادیم، ما شاهد نوعی دوبرابر شدن تعداد دانش‌آموزان در مکتب دلوالنیو از حدود ۱٢٠ به حدود ٢٢٠ بودیم، و حالا ما شاهد ادغام آن‌ها به دیگر بخش‌های جامعه، در ورزش و به نوعی در تعدادی از بخش‌های خدماتی هستیم. و حالا، فکر می‌کنم خیلی نزدیک فقط به پیشی‌گرفتن آن‌ها هستیم و همچنان نزدیک به صد تن از این افراد شهروند آسترالیا می‌شوند».
وصل کردن مناطق حاشیه‌ای با مهاجران تازه از شهرها
ماهر مومند، متخصص قرضه‌های خرد در وصل کردن مناطق ریجنال با مهاجران تازه از شهرهای متراکم یک راه‌حل منطقی می‌بیند.
او مؤسسه غیرانتفاعی «فرصت‌های ریجنال آسترالیا» (ROA) را اداره می‌کند که کار آن زمینه‌سازی برای کاریابی و اسکان مجدد مهاجران تازه‌وارد در مناطق حاشیه‌ای و روستایی است.
آقای مومند می‌گوید: «وقتی آن‌ها به آسترالیا می‌رسند، حدود ٨٠ درصدشان در شهرهای بزرگ ساکن می‌شوند».
«به طور میانگین، می‌توانم بگویم مراجعه‌کنندگانی که ما در حال حاضر با آن‌ها کار می‌کنیم، برای سه تا پنج سال در شهرهای بزرگ زندگی کرده و هنوز نتوانسته در رشته خودشان کار پیدا کنند یا هرگز نتوانسته صاحب کار شوند. این‌ها مردمانی هستند که خیلی مشتاقند به مناطق اطراف آسترالیا بروند، برای همیشه به آن‌جاها بکوچند و آن را خانه خود بسازند».
شانس بیشتر کاریابی
Source: Pexels
با رقابت کمتر در مناطق خارج از کلان‌شهرها، آمارهای سرشماری ٢٠۱۱ می‌رسانند هرچه بیشتر افراد از این شهرها فاصله بگیرند، شانس کاریابی شان بالاتر می‌رود.
برای مثال، در همان سال ٣.٦۱ درصد مهاجران مقیم شهرها صاحب شغل بودند، در حالی که باشندگان متولد خارج از آسترالیا در مناطق حاشیه‌ای ٧٨ درصد نیروی کار این مناطق را تشکیل می‌دادند.
سورج ادیبایو اوپاتوکون، متولد کشور نیجریه با وجود تکمیل کردن یک بورس تحصیلی در رشته علم محیط زیست در دانشگاه مک‌کواری، سال‌ها برای یافتن یک شغل پایدار جهت تأمین مخارج خانواده پنج‌نفره‌اش تقلا کرد.
اما در نخستین تلاش خود برای یافتن کار در مناطق ریجنال، اوپاتوکون به زودی به یک عنوان یک بازرس گوشت استخدام شد و می‌گوید سهولت روند استخدام در مناطق ریجنال در تقابل آشکار با رقابت شدیدی که در سیدنی با آن روبه‌رو بود قرار دارد.
او می‌گوید: «خیلی خیلی سخت بود. به عنوان یک فارغ تحصیل و برای بیش از سه سال من دنبال یک کار پایدار بودم و آن هرگز واقع‌بینانه نبود که یک تجربه خیلی زننده بود. تا زمان یافتن این کار، هرگز کاری نیافتم».
مهاجران شایسته
بیشتر مراجعه‌کنندگان آر.او.ای (مؤسسه فرصت‌های ریجنال آسترالیا)، مهاجران و افرادی هستند که به تازگی فارغ تحصیل شده‌اند. تعدادی داکتران طبی تحصیل‌یافته در خارج و شهروند آسترالیا هستند که قادر به یافتن یک کار مرتبط به رشته شان نبوده‌اند.
مومند می‌گوید جابه‌جایی افراد در مناطق حاشیه‌ای شامل چندین شاخصه در جوامع میزبان است، از جمله میزان پایین بیکاری برای حصول نتایج مشترک بهتر.
او می‌گوید: «ما به سیستم درمانی نگاه می‌کنیم؛ به مکتب‌ها می‌بینیم، قابل دسترس بودن شغل و تجارت‌های کوچک را می‌بینیم».
به جامعه اعتماد کنید، و آسترالیایی‌ها را به عنوان آن‌چه که هستند بپذیرید و با آن‌ها رابطه برقرار کنید، زیرا جز این‌که دست همدیگر را به همیاری و دوستی بفشاریم، جز این‌که پیش‌دستی کنیم، نمی‌توانیم از مردمی که از سوی رسانه‌ها وحشت‌زده شده، انتظار داشته باشیم بیرون بیایند هرکس را در آغوش بگیرند.
«به این می‌بینیم که جامعه میزبان تا چه اندازه برای استقبال از تازه‌واردان آماده هستند، زیرا این خیلی اهمیت دارد که وقتی مردم به جاهای نو نقل مکان می‌کنند، مردم محل در واقع آن‌ها را بپذیرند و با آن‌ها همکاری کنند».
«پس ما پیش از این‌که یک منطقه را به عنوان آن‌چه ما مناطق حاشیه‌ای درست و بالغ می‌خوانیم برای جابه‌جا کردن مردم شناسایی کنیم، طیف بسیار وسیعی از مسایل را مد نظر می‌گیریم».
کوچ دوباره به شهرها
یافته‌های دانشکده جمعیت‌شناسی دانشگاه ملی آسترالیا از بررسی داده‌های ٣٥ ساله نشان می‌دهند که بالای ٦٠ درصد مهاجران تازه اسکان داده شده در بعضی از مناطق اطراف در مدت پنج سال به شهرهای بزرگتر کوچیده‌اند.
فروردین دلیری می‌گوید این موضوع یک گرایش عمومی است که قابل بازگرداندن می‌باشد. در برنامه رهبری جوانانی که آقای دلیری آن را اداره می‌کند، افراد متولد تاونزویل را با افراد تازه‌وارد از کشورهای دیگر کنار هم می‌آورد.
دلیری به این باور است که ادغام موفق دربارۀ فایق آمدن بر ننگ و پیش‌داوری ناشی از پوشش منفی رسانه‌ها از طریق پرورش درک و پذیرش تفاوت‌ها می‌باشد.
او می‌گوید: «اعتماد کنید. من به سیستم اعتماد دارم».
«به جامعه اعتماد کنید، و آسترالیایی‌ها را به عنوان آن‌چه که هستند بپذیرید و با آن‌ها رابطه برقرار کنید، زیرا جز این‌که دست همدیگر را به همیاری و دوستی بفشاریم، جز این‌که پیش‌دستی کنیم، نمی‌توانیم از مردمی که از سوی رسانه‌ها وحشت‌زده شده، انتظار داشته باشیم بیرون بیایند هرکس را در آغوش بگیرند».
برای دانستن بیشتر دربارۀ چالش‌های تعدادی از محروم‌ترین جوامع مناطق اطراف و روستایی آسترالیا، سلسله برنامه‌های بی‌نظیر و مبتنی بر واقعیت «کوچه تقلا» (Struggle Street) شبکه اس‌بی‌اس را ببینید.
پخش هفته‌وار فصل سوم کوچه تقلا سر از تاریخ نهم اکتبر، چهارشنبه‌شب ساعت ٣٠:٨ در شبکه اس‌بی‌اس آغاز خواهد شد. قسمت‌های این برنامه پس از پخش روی پرده تلویزیون در چهارشنبه‌شب‌ها، به روی نرم‌افزار ویدیویی اس‌بی‌اس () نیز قرار داده خواهند شد.
