وقتی سارا گروهی فیسبوکی را مرور می‌کند که در آن عضویت دارد، با پست‌های زیادی بر می‌خورد که از روی درماندگی و ناامیدی نوشته شده‌اند.
نویسندگان این پست‌ها افراد ناشناسی هستند که اتفاقا در شرایط مشابه سارا قرار دارند.
این باشنده شهر پرت که نخواست اسم خانوادگی خود را با اس‌بی‌اس شریک کند گفت: «شما [در این گروه] اگر نه هزاران، صدها نفر را پیدا خواهید کرد که کاملاً گیج شده‌اند.»
سارا در کنار مادر و پدرش Source: Supplied
«آن‌ها می‌پرسند، چه کسی آن را دریافت کرده و چه وقت درخواست درج کرده بود؟ این‌جا یک آشفتگی مطلق حاکم است.»
اعضای این گروه فیسبوکی فقط یک خواست دارند: این‌که والدین شان را به آسترالیا بیاورند.
اما با توجه به این‌که بیش از ۱۳۰ هزار نفر برای ویزه‌ای درخواست داده‌اند که سهمیه سالانه آن فقط ۸۵۰۰ جایگاه است، بسیاری از آن‌ها سال‌های سال ناامیدانه منتظر می‌مانند و در عین حال ده‌ها هزار دالر از جیب خود هزینه می‌کنند.
سارا که در دهه چهارم عمرش قرار دارد، حدود یک‌دهه پیش بعد از ازدواج با یک مرد آسترالیایی از بریتانیا به آسترالیا نقل مکان کرد.
او در سال ۲۰۱۹ والدین سالخورده‌اش را که در بریتانیا زندگی می‌کنند، تشویق کرد که برای ویزه ۴۸ هزار دالری مشارکتی والدین درخواست دهند تا آن‌ها را این‌جا در آسترالیا در کنار خود داشته باشد.
در آن زمان مدت انتظار برای دریافت این ویزه دو سال بود، اما بعداً به هشت سال رسید و احتمال می‌رفت بیشتر شود. از این‌رو، سارا تصمیم گرفت گزینه دیگری را امتحان کند: پدر و مادرش برای ویزه غیرمشارکتی والدین درخواست دهند و تا زمان دریافت آن با ویزه بریجینگ در آسترالیا زندگی کنند.
بيشتر بخوانيد
چگونه باید برای ویزه والدین درخواست دهید؟
اما می‌گوید که وقتی با ویزه بریجینگ در کشور زندگی می‌کنند، نمی‌توانند خانه بخرند و برای سفر به خارج از کشور باید اجازه بگیرند. به علاوه، اگر مدتی طولانی را در خارج از کشور بمانند، احتمال دارد حق اقامت خود در بریتانیا را از دست بدهند و به دنیای بلاتکلیفی پرتاب شوند.
اما مدت انتظار برای دریافت ویزه غیرمشارکتی والدین، به حدود ۴۰ سال رسیده است.
او اعتراف می‌کند که پدر و مادرش هرگز در زندگی شان روی این ویزه را نخواهند دید.
او از حکومت می‌خواهد که در مورد سیستم رسیدگی به درخواست ویزه والدین با مردم «صادق» باشد.
چرا تقاضاها برای حذف این ویزه بالا گرفته‌اند؟
یک بازبینی عمده سیستم مهاجرت آسترالیا که در اوایل سال جاری توسط رییس سابق خدمات عمومی دولت، مارتین پارکینسون، انجام شد، پیشنهاد کرد که ویزه دایمی والدین به کلی از سیستم حذف شود و به جای آن ویزه‌های کوتاه‌مدت ایجاد شوند.
پارکینسون در گزارش بازبینی خود نوشته است: «اگرچه این رویکرد احتمالاً بحث‌برانگیز خواهد بود، اما ممکن است دسترسی ارزان‌تر، منصفانه‌تر، سریع‌تر و مطمئن‌تر از آنچه در حال حاضر وجود دارد را به شکلی از اتحاد مجدد خانواده فراهم کند.»
این چیزی است که پیتر مارس، نویسنده و محقق مستقل، نیز می‌گوید در نبود رویکردهای مناسب دیگری چون بازتعریف والدین به عنوان «خانواده نزدیک» یا افزایش میزان پذیرش مهاجران، حکومت باید در نظر بگیرد.
مارس به سفارش بنیاد اسکنلون گزارش جدیدی را در مورد آنچه سیستم «ناکارآمد» ویزه والدین توصیف می‌کند، نوشته است. به گفته او، این سیستم به هزاران خانواده آسیب روحی می‌زند و بار اداری سنگینی بر دوش کارکنان دولت است.
او گفت: «با توجه به واقعیت‌های فعلی، رویکرد دیگر می‌تواند این باشد: بپذیریم که برنامه ویزه دایمی والدین کاملاً ناکارآمد است، آن را کلاً از سیستم حذف کنیم و از طریق مکانیسم‌های دیگری چون اقامت موقت طولانی‌مدت به خواست خانواده‌ها برای داشتن والدین در کنارشان رسیدگی کنیم.»
آقای مارس به اس‌بی‌اس گفت که با توجه به واقعیت‌های سیاسی کنونی، بازتعریف والدین به عنوان خانواده نزدیک، به این معناست که میزان پذیرش مهاجران را باید ۲۰ هزار افزایش داد.
او گفت: «اگر نمی‌خواهند این کار را بکنند، پس سیستم فعلی باید تغییر کند، زیرا روند فعلی محدودیت‌ها و صف‌بندی‌ها و داشتن یک فهرست انتظار همیشه در حال رشد برای همه جوانب افتضاح است.»
«حکومت‌ها بهتر است روراست باشند و بگویند که 'نه، ما حاضر نیستم والدین را بپذیریم و به جای این‌که به مردم امیدهای واهی بدهیم، برنامه بهتری برای ویزه موقت ترتیب می‌دهیم'.»
یافته‌های بررسی پارکینسون نشان دادند که سیستم مهاجرت آسترالیا در کل «مناسب هدف نیست» و توصیه کرد که در خصوص ویزه والدین «رویکردی جدید و عادلانه‌تر» در پیش گرفته شود.
'ظالمانه و غیرضروری'
در گزارش پارکینسون آمده است که با توجه به سن احتمالی بسیاری از والدین، یک دوره انتظار ۳۰ – ۵۰ ساله، احتمال دریافت ویزه را «غیرممکن» می‌کند.
در گزارش آمده است: «دادن این فرصت به مردم برای درخواست ویزه‌ای که احتمالاً هرگز نخواهد آمد، بی‌رحمانه و غیرضروری به نظر می‌رسد.»
این بلاتکلیفی اثر خود را بر خانواده سارا گذاشته است.
او گفت: «این برای پدرم استرس زیادی خلق کرده است.»
«او شب‌های زیادی بیداری کشیده و به این فکر کرده که آیا تصمیم درستی گرفته است یا خیر.»
