با گذشت هر روز افراد بیشتر که با عین سرنوشت دچار استند به این دست مى پيوندند. همۀ آنها یک خواسته دارند: تعیین سرنوشت.
اين تحصن کنندگان از جمله هزاران تنی اند که سالها قبل از طریق کشتی به آسترالیا آمده اند، اما اقامت دایمی آسترالیا را بدست نیاورده و وزارت مهاجرت تنها ویزههای موقت به آنها داده اند.
آراد نیک یکی از سازماندهندگان این تحصن است. او به اسبیاس دری گفت که با گذشت هر روز افراد بیشترى که مانند خود او در بیسرنوشتی بسر میبرند، به اين تحصن میپیوندند.
«به مرور زمان احساس کردیم که نوع تحرک در این پناهجویان بلاتکلیف بوجود آمده و جمعیت رو به افزایش است.»
«روز یکشنبه و دوشنبه بیشترین اشتراک کنندگان داشتیم و بیش از ۱۰۰ تن حضور داشتند. این افراد از قومیتهای مختلف از جمله افغانها، ایرانیها، پاکستانیها سریلانکایی و عراقیها حضور داشتند.»
صفی الله نایبخیل یکی ديگر از اين تحصن کنندگان است. او در سال ۲۰۱۲ هنگامیکه ۲۷ ساله بود، از طریق کشتی به آسترالیا آمد. صفیالله پس از رسیدن به آسترالیا ۳ ماه را در توقیف سپری کرد و پس از آن در شهر ملبورن مسكن گزين شد.

Source: Supplied
«در سال ۲۰۱۷ برای بار سوم درخواست من را رد کردند. بریجنگ ویزه داشتم و هر ۶ ماه آنرا تمدید میکرد، اما حق کار تحصیل و سفر نداشتم.»
«پس از سقوط جهموریت در افغانستان، وزارت مهاجرت برایم ایمیل فرستاد که درخواست تانرا قبول کردیم و میتوانید برای ویزه ۵ ساله درخواست بدهی. یک سال قبل درخواست خود را دادم، اما تا هنوز جوابی دریافت نکرده ام.»
صفیالله ۴ سال قبل نامزد شد، اما بنابر شرایط ویزه خود نتوانسته با نامزد خود یکجا شود و حتی او را ببیند. او میگوید که پدر و مادرش مریض هستند، اما او نمیتواند آنها را ببیند.
«پدر و مادرم بسیار مریض استند، سن شان نیز بالاست و با مریضیهای گوناگون دست و پنجه نرم میکنند. به وزارت مهاجرت آسترالیا از شفاخانهها مختلف تصدیق آوردم که مریضی والدینم را تائید میکند، اما این اسناد را مدنظر نگرفتند.»

Source: Supplied
آقای عباسی هنوز هم ویزه موقت دارد؛ اما اكنون اجازه کار و تحصیل در آسترالیا برايش داده شده است.
«حکومت آسترالیا برای ما نگفته است که برایتان ویزه نمیدهیم، میگویند که درخواست شما در پروسس است. من چندین بار با وزارت مهاجرت تماس گرفتم و برایم گفته شده که منتظر باشید.»
«ما ۱۱ سال انتظار کشیدیم و حالا نیز میگویند که منتظر باشید، تا چه وقت در حالت انتظار باشیم. این برایم سخت است.»

Source: Supplied
ادريس میگوید که پس از سقوط نظام جمهوریت در افغانستان برای اقامت دایمی آسترالیا درخواست داد؛ اما تا هنوز جوابی دریافت نکرده است.
ادریس ۷ سال پیش نامزد شده است، اما چون اجازه سفر ندارد، تا هنوز نتوانسته نامزد و فامیل خود را ببیند.
مانند صفی الله، بصیر عباسی و ادریس خیرزاد هزاران مهاجر و پناهندۀ ديگر از كشورهاى مختلف در حالت بیسرنوشتی در آستراليا بسر میبرند و تمام آنها از حکومت آسترالیا میخواهند كه به وضعيت سخت زندگى شان توجه كرده و با اعطای اقامت دایمی آسترالیا، آنها را در بيرون آمدن از اين وضعيت ناراحت كننده و ويرانگر صحت روانى كمك كند..
ما از وزارت مهاجرت در مورد این افراد و تحصن ملبورن خواهان تبصره شديم؛ اما تا حال پاسخی دریافت نکرده ایم.