بیکاری یکی از چالش‌های اصلی سد راه پناهندگان تازه‌وارد به آسترالیا است و هدایت عصیان وقتی پس از ترک افغانستان به دلیل تبعیض و تعصب در سال 2010 این مشکل را تجربه را کرد، تصمیم گرفت در مورد آن کاری بکند.
عصیان 27 ساله که امروز (جمعه) در «TEDxSydney» صحبت می‌کند، با ایجاد یک شرکت اجتماعی در سیدنی، پناهندگان دارای مهارت کم کاری و توانایی کم صحبت به زبان انگلیسی را استخدام و آموزش می‌دهد.
شرکت «خدمات کاشی‌کاری نیک» (Nick Tiling Services) از سال 2017 بدین‌سو 25 پناهنده را در کار ساختماتی استخدام و آموزش داده است، و اکنون آقای عصیان می‌خواهد شرکتش را به شهرهای ملبورن و بریزبین نیز گسترش دهد.
آقای عصیان در گفت‌وگویی با اس‌بی‌اس نیوز گفت «هدف اصلی» کارش این است که «به [پناهندگان] کمک کند مستقل و توانمند شوند».
آقای عصیان می‌گوید وجود پیش‌داوری‌هایی مبنی بر «تنبل» و بیکاره بودن پناهندگان باعث شده «آن‌چه بر ما گذشته است یا این‌که ما انتخابی جز آمدن به این‌جا نداریم، درک نشود».
آقای عصیان که متعلق به اقلیت قومی هزاره افغانستان است، به دلیل حملات طالبان بر این مردم کشورش را ترک کرده است.
Source: Nick Tiling Services
با وجود قدردانی زیاد از این‌که به عنوان یک جوان 17 ساله به کشوری جدیدی آمده، به مکتب، آموزش انگلیسی و تحصیل در دانشگاه دسترسی داشته، آقای عصیان می‌گوید یافتن کار قصۀ دیگری بود.
او می‌گوید: «وقتی در دانشگاه بودم، نتوانستم کار پیدا کنم و با 250 دالر سنترلینک ساختم که پس از پرداخت کرایه خانه، تنها 50 دالر برای همه چیزهای دیگر روی دستم می‌ماند».
با سهم‌گیری در مسایل اجتماعی، آقای عصیان دریافت که او در این مسیر تنها نیست.
بیشتر کسانی که او با آن‌ها صحبت کرد، یا بیکار بودند یا کارگران غیردایمی ساختمانی با درآمد ناکافی برای تأمین مخارج زندگی، و اغلب از نداشتن شبکه‌های حمایتی رنج می‌بردند.
او می‌گوید کارفرمایان از بیشتر پناهندگان انتظار دارند تجربه کاری محلی داشته باشند، در حالی که آن‌ها تازه به آسترالیا رسیده‌اند.
پناهندگان تازه‌وارد واجد شرایط دسترسی به بیش از 500 ساعت آموزش رایگان انگلیسی هستند، اما آقای عصیان می‌گوید این تعداد ساعت برای یادگرفتن کافی زبان انگلیسی جهت کاریابی کافی نیست.
Source: Nick Tiling Services
بودجه فدرال 2019، 77.9 میلیون دالر را از بخش خدمات پناهندگان کم کرد و پناهندگان تازه‌وارد پس از این به جای شش ماه باید یک‌سال برای دسترسی به خدمات کاریابی سنترلینک (جاب‌اکتیف) انتظار بکشند.
حکومت می‌گوید این کار به پناهندگان فرصت می‌دهد به جای جست‌وجوی کار، روی مسایل اسکان و آموختن زبان انگلیسی تمرکز کنند. به گفته حکومت، پناهجویان واجد شرایط می‌توانند، اگر بخواهند، زودتر به این خدمات دسترسی پیدا کنند، اما گروه‌های مدافع پناهندگان از کاهش بودجه بخش خدمات پناهندگان به شدت انتقاد کرده‌اند.
آقای عصیان می‌گوید می‌ترسد بودجه بخش‌های حمایتی پناهجویان پس از پیروزی حزب لبیرال در انتخابات هفته گذشته بیشتر کاهش یابد و بدین باور است که عدم مشارکت پناهندگان در امور زندگی آسترالیایی منجر به طرح پالیسی‌های نامناسب در بخش کاریابی آن‌ها خواهد شد.
آقای عصیان می‌گوید: «کسی نیست که برای ما کمپاین کند، پس نمی‌توانی این مشکل را به گوش رهبران سطح بالا برسانی».
«به همین دلیل است که من پس از کمپاین زیاد درباره این مشکل بسیار مستأصل و ناامید شدم».
پناهندگانی که در برنامه کارآموزی و کاریابی آقای عصیان اشتراک می‌کنند، تجربه کار محلی کسب می‌کنند و هفته‌وار حدود 500 دالر درآمد دارند.
آن‌هایی که با عصیان کار می‌کنند، ابتدا به دلیل هزینه هنگفت هفت هزار دالری ویزه‌های خانوادگی و مخارج روبه‌افزایش زندگی، نمی‌توانستند خانواده‌های شان را به آسترالیا بیاورند، اما اکنون اکثرشان می‌توانند خانواده‌های شان را اسپانسر کنند و حتا برای خریدن خانه اقدام کنند.
بيشتر بخوانيد
روایتی دست اول از زندگی پناهجویان هزاره در اندونیزیا
«سطح اعتماد به نفس و استقلالیت آن‌ها بسیار بالا رفت و در صدد کمک به دیگران برآمدند، در حالی که تنها دو سال پیش وابسته به سنترلینک بودند».
دو تن از کارگران پیشین آقای عصیان پس از آموزش و حمایتی که دریافت کردند، حالا از خودشان شرکت‌های کاشی‌کاری دارند.
او می‌گوید آسترالیا توانایی همکاری بسیار بیشتر با پناهندگان را دارد و امیدوار است در صحبت‌هایش روشنی‌های بیشتری بر این مسأله بیندازد.
«این یک بحران جهانی است و آسترالیا مسئولیت قانونی دارد تا در این باره کاری کند».
او امیدوار است مثالی از نقش مثبت پناهندگان در جامعه آسترالیا ارائه کند.
«فقط می‌خواهم تجربۀ خودم را به اشتراک بگذارم و این مشکل را برجسته کنم که ما به خاطر مسأله مرگ و زندگی به آسترالیا آمده‌ایم، و با وجودی که پس از آمدن به این‌جا با چالش‌های زیادی روبه‌رو می‌شویم، فقط می‌خواهیم آسترالیا را خانه خود بسازیم».
