جانایا سنزبری-نیوچرج تجربه دست اول از بی‌خانمانی دارد.
این زن بومی قبل از این‌که با پدرش به آلیس اسپرینگ در قلمرو شمالی و سپس با مادرش به ملبورن نقل مکان کند، تحت حمایت اداره حفاظت از کودکان در آدلاید بزرگ شد.
پدر و مادرش هردو با اعتیاد دست‌وپنجه نرم می‌کردند و وقتی مادرش در ملبورن دوباره به مواد رو آورد، جانایا دیگر سقفی نداشت که زیر آن زندگی کند.
او می‌گوید که مجبور بود شب‌ها را در سرپناه‌های مختلف سپری کند.
این دختر ۱۹ ساله اکنون مستقلانه زندگی می‌کند، اما هنوز خاطرات شب‌هایی را که در سرپناه سر کرده، به‌خوبی به خاطر دارد.
او می‌گوید که وقتی ابتدا به سرپناه بی‌خانمان‌ها رفت، شوکه شده بود، زیرا آن‌جا کسانی را می‌دید که باورش نمی‌شد بی‌خانمان باشند.
فعالان اجتماعی این هفته برنامه‌ای را در منطقه دندیناگ در جنوب‌شرقی شهر ملبورن برگزار کردند که هدف آن جلب توجه بیشتر به مشکل رو به رشد بی‌خانمانی بود.
دندینانگ یکی از چندفرهنگی‌ترین شهرداری‌های ویکتوریا است و بیشترین تعداد دیاسپورای افغانستان را در خود جا داده است.
اِدَن فاستر، شهردار دندینانگ، می‌گوید ساختار اجتماعی منحصربه‌فرد شهرداری او می‌تواند یکی از عواملی باشد که مردم را به سمت بی‌خانمانی سوق می‌دهد.
به گفته خانم فاستر، مسایلی چون آسیب‌های روحی و روانی از سرزمین مادری، سوءمصرف مواد مخدر و همچنین میزان بیکاری بالا نسبت به سایر مناطق باعث تشدید مشکل بی‌خانمانی در این شهرداری شده است.
دندینانگ بلندترین میزان افراد بی‌خانمان را در سطح ویکتوریا دارد، به طوری که در یک سال گذشته نزدیک به سه هزار نفر از خدمات بی‌خانمانی در این شهرداری استفاده کرده‌اند.
یکی از سازمان‌های فعال در مربوطات دندینانگ و شهرداری مجاور آن، کیسی، به افراد بی‌خانمان خدمات ارائه می‌کند، نهاد اجتماعی باختر است.
بصیر قدیری، رییس این سازمان، می‌گوید که تعداد افراد بی‌خانمان افغان‌تبار در مناطق دندینانگ و کیسی به مراتب نسبت به سال‌های قبل از کرونا و بحران افغانستان بیشتر شده است.
ویز (WAYSS) موسسه‌ای است که در ویکتوریای جنوبی به افراد بی‌خانمان خدمات حمایتی ارائه می‌کند.
وین مریت (Wayne Merritt)، مدیرعامل این موسسه، وضعیت بی‌خانمانی در ویکتوریا را فاجعه‌بار توصیف می‌کند و می‌گوید برای حل این مشکل به راه‌حل فوری نیاز است.
