دیدگاه‌های نهادینه‌شده و تابوهای فرهنگی از بزرگ‌ترین موانع دسترسی افراد دارای معلولیت به حمایت‌های لازم در میان جوامع مهاجر هستند.
ونیسا پاپاس‌تاوروس، مدیر ملی برنامه Speak My Language یا "به زبان من صحبت کن" است.
این برنامه معلوماتی در مورد زندگی با معلولیت را برای آسترالیایی‌های چندفرهنگی ارائه می کند.
او به SBS Examines گفت: «حتی اگر افراد دارای معلولیت از وجود این حمایت‌ها آگاه باشند، احتمال کم وجود دارد که از آن‌ها استفاده کنند، زیرا احساس می‌کنند که این کار باعث شرمساری‌شان خواهد شد.»
او افزود: «در میان اعضای خانواده‌های‌که سرپرستی یک فرد دارای معلولیت را بر عهده دارند، اکثراً تلاش می‌شود که فرد معلول از فعالیت‌های اجتماعی دور نگهداشته شود، چون خانواده‌ها می‌ترسند که او در معرض قضاوت و تبعیض از سوی دیگر اعضای جامعه قرار بگیرد.»
مارک تونگا، یک پناهنده از کشور فیجی که پس از مصدومیت فلج شد می‌گوید، در جامعه دوستانش با وی رفتار متفاوت داشتند.
او گفت: «وقتی مردم ندانند که چگونه با این وضعیت برخورد کنند، دچار وحشت می‌شوند.»
اما مارک باور دارد که محدودیت اصلی‌اش نه معلولیت، بلکه عدم دسترسی به امکانات است: «این جهان دچار ناتوانی است، نه ما! اگر مردم بگویند که افراد دارای معلولیت نمی‌توانند وارد این ساختمان شوند، کافی است یک سطح شیب‌دار بگذارند... و ما وارد خواهیم شد.»
یک موانع بزرگ دیگر برای مهاجرین دارای معلولیت یا بیماری‌های مزمن، مقررات صحی مهاجرتی است.
این جهان دچار ناتوانی است، نه ما!
این مقررات میزان هزینه‌های طبی یک متقاضی را برای جامعه آسترالیا ارزیابی می‌کند.
داکتر جان گوتارد، وکیل مهاجرت و مدافع حقوق افراد دارای معلولیت، این پالیسی را تبعیض‌آمیز می‌داند.
او می‌گوید: «این قانون سبب می‌شود افراد دارای معلولیت احساس انزوا و طردشدگی کنند. همچنان به جامعه این پیام را می‌رساند که افراد دارای مشکلات صحی و معلولیت، یک بار اضافی بر دوش جامعه هستند.»
این قسمت SBS Examines به بررسی چالش‌های می‌پردازد که مهاجرین دارای معلولیت در آسترالیا با آن روبه‌رو هستند.
