Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου αναφέρεται σε σφαγές και εκτοπισμούς εναντίον ελληνικών πληθυσμών που πραγματοποιήθηκαν από το κίνημα των Νεότουρκων κατά την περίοδο 1914-1923 και εκτιμάται ότι στοίχισε τη ζωή έως και 368.000 Ελλήνων.
Ο όρος γενοκτονία που διαμορφώθηκε κυρίως στη δίκη της Νυρεμβέργης το 1945, όπου δικάστηκε η ηγεσία των ναζιστών εγκληματιών του πολέμου, υιοθετήθηκε από την Ελληνική Βουλή τον Φεβρουάριο του 1994, δικαιώνοντας ηθικά έστω και 70 χρόνια μετά, τον Ποντιακό Ελληνισμό, και συνδέοντας το σύγχρονο ελληνισμό με την ιστορική του μνήμη.
O Δρ. Παναγιώτης Διαμάντης, ειδικός για θέματα Γενοκτονιών, μιλώντας στο πρόγραμμά μας, αναφέρθηκε στο τι συνιστά ο όρος Γενοκτονία.
Αναφερθήκαμε στην Ελλάδα που αναγνώρισε την Ποντιακή Γενοκτονία το 1994, όμως το ίδιο έπραξε και η Κυπριακή Βουλή τον Μάιο του ίδιου έτους, ενώ έναν μήνα νωρίτερα είχε ψηφιστεί και ο σχετικός νόμος με τον οποίο ποινικοποίηθηκε η άρνηση της Γενοκτονίας.
Στην λίστα, τώρα, των χωρών που αναγνώρισαν την Γενοκτονία των Ποντίων είναι και η Σουηδία, η Αρμενία, καθώς και πολιτείες των ΗΠΑ, αλλά και πολιτείες εδώ στην Αυστραλία.
Τον Απρίλιο του 2009 η τοπική βουλή της Νότιας Αυστραλίας αναγνώρισε τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου για να ακολουθήσει η Γερουσία της Νέας Νότιας Ουαλίας το Μάιο του 2013.
Το ίδιο έπραξε και η Βουλή της πολιτείας –με πρόταση του τότε πρωθυπουργού, Μπάρι Οφάρελ. Μόλις πέρυσι το δημοτικό συμβούλιο της πόλης Willoughby, στα βόρεια του Σίδνεϊ, υιοθέτησε ομόφωνα ψήφισμα για την αναγνώριση της Γενοκτονίας Αρμενίων, Ποντίων, Μικρασιατών και Ασσυρίων από τους Οθωμανούς Τούρκους.
Η δράση της ομογένειας για τη δικαίωση
Ο Δρ. Παναγιώτης Διαμάντης, στάθηκε σ’ αυτή την προσπάθεια που διεξάγει η ομογένεια της Αυστραλίας, με στόχο να μάθει η κοινή γνώμη για τα όσα διαπράχθηκαν σε βάρος Ποντίων και των άλλων Χριστιανικών πληθυσμών στην Μέση Ανατολή.
Η προσπάθεια αναγνώρισης της Γενοκτονίας συνεχίζεται καθώς η ανάγκη ώστε περισσότερες χώρες να μάθουν για τις γενοκτονίες αυτές, είναι ιδιαιτέρως επιτακτική, αποτελώντας το κλειδί για ταχεία δικαίωση.
Άποψη που συμμερίζεται και ο Παναγιώτης Ιασωνίδης, πρόεδρος της Παμμακεδονικής Ένωσης Μελβούρνης και Βικτώριας και Αναπληρωτής Γραμματέας της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Ποντίων Ελλήνων.
Για τον Δρ. Παναγιώτη Διαμάντη η ακαδημαϊκή αναγνώριση της Γενοκτονίας έχει ήδη επιτευχθεί, όμως λανθασμένα, όπως υποστηρίζει ο ίδιος, έχει δοθεί το βάρος στην πολιτική αναγνώριση της Γενοκτονίας, αντί στην κοινωνική αναγνώριση αυτής.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε πως όλο και περισσότερες χώρες αναγνωρίζουν με τον έναν ή άλλο τρόπο την Γενοκτονία των Χριστιανικών Πληθυσμών της Μικράς Ασίας και του Πόντου. Όμως, δεν συνέβαινε το ίδιο τα πρώτα χρόνια.
Θέμα ταμπού η Γενοκτονία τα πρώτα χρόνια για τους Πόντιους
Η πρώτη περίοδος της προσφυγιάς και οι τεράστιες δυσκολίες που υπήρξαν, μαζί με την πολιτική της ελληνοτουρκικής φιλίας και της λήθης που ακολουθήθηκε δεν επέτρεψαν να αναδειχθεί τόσο ο συγκεκριμένος πολιτισμός όσο και η ιστορική του διαδρομή.
Οι Πόντιοι άλλωστε, που είχαν ξεριζωθεί από τα σπίτια τους ζητώντας καταφύγιο στην Μητροπολιτική Ελλάδα, απέφευγαν να μιλούν για τα όσα βίωσαν, θεωρώντας τα ως ένα θέμα ταμπού.
Τα γεγονότα των σφαγών και των διωγμών των Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολίας, οι συμμαχικές χώρες προς την Τουρκία μάλλον τα αποσιωπούσαν. Όμως υπάρχουν κάποιοι διπλωμάτες, στις αναφορές τους προς τις κυβερνήσεις τους κατέγραφαν τα γεγονότα, όπως ακούμε να μας λέει ο Παναγιώτης Ιασωνίδης.
Το ζήτημα της αναγνώρισης μιας Γενοκτονίας είναι πολύπλοκο ζήτημα και άπτεται σοβαρών γεωπολιτικών συμφερόντων, όπως αναφέρουν οι εμπειρογνώμονες.
Ενώ δηλαδή μπορεί να γνωρίζουμε με λεπτομέρειες το τι συνέβη και κυρίως το ότι υπήρχε κεντρική οργάνωση και συγκεκριμένος στόχος εξαφάνισης ενός συγκεκριμένου λαού, στην προκειμένη περίπτωση των Ελλήνων της Ανατολίας, δεν έχουμε εύκολα την αναγνώριση του εγκλήματος από τις άλλες χώρες.
Να συνδεθεί η είσοδος της Τουρκίας στην Ε.Ε. με την αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας
Το δίκαιο και η αλήθεια δεν είναι αυτά που καθορίζουν τα πράγματα στη σκληρή αρένα της πολιτικής και των γεωστρατηγικών συμφερόντων. Δεν αρκεί δηλαδή η ιστορική τεκμηρίωση για να έρθει η Διεθνής Αναγνώριση. Χρειάζεται και η κατάλληλη πολιτική βούληση από τα κράτη για να επιτευχθεί. Και ένας μοχλός πίεσης προς την Τουρκία θα μπορούσε να αποτελέσει η επιθυμία της για είσοδο στην ευρωπαϊκή οικογένεια, όπως λέει ο Παναγιώτης Ιασωνίδης, πρόεδρος της Παμμακεδονικής Ένωσης Μελβούρνης και Βικτώριας και Αναπληρωτής Γραμματέας της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Ποντίων Ελλήνων. Τονίζει πως η αναγνώριση αυτών των γενοκτονιών θα πρέπει να αποτελεί προϋπόθεση για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Την άποψη που ακούσαμε την συμμερίζεται και ο Δρ. Παναγιώτης Διαμάντης, φέρνοντας το παράδειγμα της Γερμανίας, η οποία μετά την παραδοχή της Γενοκτονίας σε βάρος των Εβραίων της Ευρώπης, κατάφερε να εξομαλύνει σημαντικά τις σχέσεις της με το Ισραήλ.
Οι αποζημιώσεις εμπόδιο στην αναγνώριση από πλευράς Τουρκίας
Αναφέρεται πως η αναγνώριση από πλευράς Τουρκίας των όσων έπραξαν οι Οθωμανοί και οι Νεότουρκοι στις Χριστιανικές μειονότητες της Ανατολίας θα άνοιγε τον δρόμο για αποζημίωση των ανθρώπων αυτών.
Και ακριβώς αυτό είναι που εμποδίζει την Τουρκία στο να αποδεχθεί τις πράξεις των προγόνων της, όπως λέει ο Δρ. Διαμάντης.
