ΚΥΡΙΑ ΣΗΜΕΙΑ
- Οικονομικό αδιέξοδο για την οργάνωση
- Χιλιάδες πρόσφυγες γίνονται αποδέκτες βοήθειας
- Η αγάπη για τον συνάνθρωπο από τον ομογενή
Επικεφαλής μια από τις πιο γνωστές φιλανθρωπικές οργανώσεις της Αυστραλίας για τους πρόσφυγες - το Κέντρο Πόρων για τους Αιτούντες Άσυλο της Βικτώριας – ο Κώστας Καραπαναγιωτίδης, δεν ξεχνάει τις ρίζες του.
Έχοντας μεγαλώσει σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Βικτώριας, το Mount Beauty, ο κ. Καραπαναγιωτίδης έζησε από πρώτο χέρι την εκμετάλλευση των γονέων του που εργάζονταν σε εργοστάσια.
Δικηγόρος για τα ανθρώπινα δικαιώματα και ο ίδιος, θυμάται τα όσα βίωσαν ο παππούς και η γιαγιά του ως πρόσφυγες που διέφυγαν από τη γενοκτονία των Ποντίων στην Ανατολία, τείνοντας χείρα βοηθείας σε όσους το έχουν ανάγκη.
«Εμείς βοηθάμε πρόσφυγες εδώ στην Αυστραλία με φάρμακα, με φαγητό, με δικηγόρους, να δουν γιατρούς, να μάθουν αγγλικά και να βρουν δουλειά. Κάθε χρόνο 7.000 έρχονται στον οργανισμό μας για βοήθεια», είπε.
Σήμερα, το Κέντρο Πόρων για τους Αιτούντες Άσυλο της Βικτώριας εκπέμπει σήμα κινδύνου, μπροστά στο ενδεχόμενο να βάλει λουκέτο, εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων.
Η οργάνωση που παρέχει νομικές συμβουλές και υποστήριξη σε άτομα που ζητούν άσυλο, αναφέρει ότι οι δωρεές έχουν μειωθεί κατά 45% από τον Ιούλιο του περασμένου έτους.
7.000 πρόσφυγες ζητούν βοήθεια από τον οργανισμό κάθε χρόνο
Μάλιστα απευθύνει δημόσια έκκληση ζητώντας επείγουσα υποστήριξη, τονίζοντας πως οι οικονομίες του οργανισμού επαρκούν επί του παρόντος για λίγες εβδομάδες.
«Τώρα με την αύξηση των επιτοκίων και το κόστος ζωής, ο κόσμος είναι πιο δύσκολο να βοηθήσει. Δεν παίρνουμε χρήματα από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση και πλέον έχουμε 45% λιγότερα χρήματα. Για αυτό το λόγο ζητάμε βοήθεια για να μην φτάσουμε στο σημείο να κλείσουμε τις πόρτες μας», σημείωσε χαρακτηριστικά.
Παράλληλα αναφέρεται στην ποντιακή καταγωγή του και στα ερεθίσματα που τον οδήγησαν να αφιερώσει τη ζωή του βοηθώντας πρόσφυγες που έχουν ανάγκη.
«Εγώ είμαι Πόντιος. Η γιαγιά και ο παππούς μου ήταν πρόσφυγες από την ποντιακή γενοκτονία. Οι γονείς μου ήταν φτωχοί, ήρθαν εδώ ως μετανάστες, δούλευαν στα καπνά και στη συνέχεια στα εργοστάσια. Ήμουν ο πρώτος στην οικογένειά μου που είχα την ευκαιρία να πάω στο Γυμνάσιο. Θυμάμαι από που έρχομαι και είμαι πολύ υπερήφανος που είμαι Έλληνας. Δεν ξεχνάω ότι μόνο οι Έλληνες έχουμε την ιδέα της φιλοξενίας και το φιλότιμο και όταν βλέπουμε πρόσφυγες θέλουμε να βοηθήσουμε γιατί μια ημέρα μπορεί και η δική μας οικογένεια να χρειαστεί βοήθεια», είπε.
