دانشمندان استرالیایی عکسی از کهکشان راه شیری و یک کهکشان دیگر گرفته اند که با هم در حال بلعیدن یک کهکشان کوچکتر هستند.
به گزارش Liam Mannix در سیدنی مورنینگ هرالد، کهکشان های بزرگ مثل کهکشان راه شیری که ما در آن قرار داریم، به طور پیوسته نیاز دارند که کهکشان های کوچکتر را ببلعند تا انرژی لازم برای تولد ستاره های جدید را به دست آورند. اگر این اتفاق نیفتد، آنها از سوخت تهی شده و می میرند. این جزیی از چرخه حیات در فضا است.
کیهان شناس دانشگاه ملی استرالیا، پروفسور Noami McClure-Griffiths به سیدنی مورنینگ هرالد گفت که کهکشان راه شیری می باید برای بقاء، کهکشان های کوچکتر را بخورد. تنها اینگونه است که می تواند به تولید ستارگان جدید ادامه دهد. کهکشان ما به غذا نیاز دارد و این بلعیدن ها، مثل وعده های کوچک غذایی هستند.
پروفسور McClure-Griffiths و گروهش به چگونگی تولد و مرگ کهکشانها علاقه مندند. بهترین راه برای این کار به اعتقاد این پژوهشگران، ردیابی هیدروژن است.
هیدروژن سوخت ستاره ها را تامین می کند و سنگ بنای شکل گیری کهکشان هاست. هیدروژن درون یک کهکشان می چرخد تا وقتی که توسط جاذبه فشرده شده و به یک ستاره جدید تبدیل شود. کهکشانی که هیدروژن زیادی دارد می تواند ستاره های جدیدی ساخته و از نظر اندازه بزرگتر شود.
پژوهشگران استرالیایی در حال حاضر مشغول مطالعه ابر ماژلانی کوچکی هستند. این کهکشان کوتوله به دور کهکشان راه شیری می چرخد. این ابر، چند صد میلیون ستاره دارد که در مقایسه با کهکشان راه شیری با چند صد میلیارد ستاره، کهکشانی بسیار کوچک به حساب می آید.
این ابر ماژلانی که حدود دویست هزار سال نوری با ما فاصله دارد با چشم غیر مسلح به صورت یک لکه تیره در آسمان قابل مشاهده است و یکی از دورترین اجرامی است که بدون تلسکوپ می توان آن را دید.
اما این ابر به زودی البته در مقیاس نجومی از بین خواهد رفت چون در فرآیند بلعیده شدن توسط دو کهکشان است و در چند میلیارد سال آینده به طور کامل جذب آنها خواهد شد.
تصویری جدید که توسط تلسکوپ Australian Square Kilometre Array Pathfinder موسسه CSIRO گرفته شده است، شواهدی مخفی از این بلعیده شدن را نشان می دهد. این تلسکوپ که به طور خلاصه ASKAP نامیده می شود، عکس هایش را با امواج رادیویی می گیرد که بدین معنی است که می تواند از چیزهای نامرئی هم عکس بگیرد. این تلسکوپ در وسترن استرالیا و آفریقای جنوبی ساخته شده است و دقت تصویر آن سه برابر بیشتر از تلسکوپ های پیشین از این نوع است.
وقتی دانشمندان آن را به سمت ابر کوچک ماژلانی نشانه رفتند، این تلسکوپ نشان داد که هیدروژن این کهکشان در حال مکیده شدن به سمت نیروی جاذبه دو کهکشان بسیار بزرگتر اطراف آن است. این دو کهکشان یکی راه شیری و دیگری ابر ماژلانی بزرگ نامیده می شود.
ستاره های یک کهکشان با پایان عمرشان منفجر می شوند و هیدروژن را در فضا اسپری می کنند. یک کهکشان معمولا این هیدروژن را حفظ کرده و از آن برای تولید ستاره های نو استفاده می کنند.
اما اندازه کهکشان ما آنقدر بزرگ و جاذبه اش آنقدر عظیم است که ابر کوچک توان مقابله با آن را ندارد و اجازه می دهد که راه شیری هیدروژنش را جذب خود کند. راه شیری هم با این سوخت اضافه، بزرگتر و نیرومندتر می شود.
پروفسور McClure-Griffiths می گوید که وقتی به لبه های ابر ماژلانی نگاه کنید، می توانید ببینید که چگونه از هم می پاشد و خرد می شود.
ابر ماژلانی کوچک مثل بچه کوچکی است که در معرض قلدری و زورگیری راه شیری و ابر ماژلانی بزرگ قرار گرفته است و چاره ای جز تسلیم و نابودی ندارد.
روزنامه The Australian به نقل از پروفسور McClure-Griffiths گفت که تلسکوپ ASKAP سال آینده با راه اندازی همه 36 آنتش بسیار قویتر از حال خواهد شد که تنها 16 آنتنش فعال هستند. اما همه این توان رصد در برابر تلسکوپ SKA که در سال های آینده راه اندازی خواهد شد ناچیز است. تلسکوپ SKA در سال 2022 راه اندازی می شود. پروفسور McClure-Griffiths معتقد است که با ظهور این تلسکوپ، دید ما از کیهان چنان زیاد می شود که گویی چشم هایمان را جراحی کرده ایم و ناگهان قادر به دیدن جهان شده ایم.
