دیوارها، یکی از کاربردی ترین سازه ها هستند که در سراسر دنیا مورد استفاده قرار می گیرند. این دیوارها می توانند شکل های مختلفی داشته باشند. آنها همه جا، از شهرها گرفته تا روستاها، مزارع، باغ ها و تجارت ها کاربرد دارند و از دوران باستان تا کنون، همچنان به طور گسترده مورد استفاده قرار می گیرند.
دیوارها عمدتا به منظور آسایش و رفاه انسان ها ساخته می شوند. دیوارهایی که مرزهای کشورها را تشکیل می دهند، راه خود را به اخبار باز می کنند، اما دیوارهای بسیاری در سراسر جهان وجود دارند که تاثیرات زیادی بر محیط زیست ما می گذارند، ولی چندان مورد توجه قرار نمی گیرند. یکی از این تاثیرات عمده، تاثیر بر حیوانات است که می تواند شامل آسیب دیدگی، فشار روانی و فرآیند عذاب آور مرگ به خاطر گرسنگی، تشنگی و قرار گرفتن در برابر خطرات باشد.
علاوه بر این، این دیوارها را مانعی در برابر الگوی طبیعی حرکت حیات وحش می داند که می تواند باعث کم شدن تنوع ژنتیکی گونه ها شود و نهایتا بسیاری از گونه های حیوانی را در معرض خطرات زیستی و بیماری ها قرار دهد.
بر اساس یک پژوهش جدید، دانشمندان دانشگاه کالیفرنیا در ایالات متحده آمریکا به دنبال ایجاد شاخه ای جدید در دانش هستند. آنها این شاخه را «اکولوژی دیوار» نامیده اند. آنها در این پژوهش که و منتشر شده، نتایج مطالعات مختلف روی اکوسیستم ها در سراسر جهان را جمع آوری و ترکیب کردند و به این نتیجه رسیدند که دیوارها تاثیرات پیچیده و گوناگونی بر اکوسیستم می گذارند.
برخی از این تاثیرات مقیاسی کوچک دارد، مثلا این دیوارها می توانند زیستگاه های جدیدی برای انواع عنکبوت ها ایجاد کنند و برخی دیگر می تواند ابعاد بزرگی داشته باشد. یکی از بزرگترین و طولانی ترین این دیوارها، دیوار دینگو در استرالیاست که برای حفاظت از دام ها در برابر دینگوها که سگهای وحشی استرالیایی هستند، ساخته شده است. تاثیر این دیوار چند هزار کیلومتری در سراسر قاره استرالیا قابل مشاهده است.
نبود دینگوها که شکارچیانی قهار هستند در یک سمت دیوار به این معنی است که جمعیت حیواناتی مثل کانگوروها می تواند به مرز انفجار برسد. این مساله به معنی استفاده بیش از حد این حیوانات گیاهخوار از منابع غذایی و تاثیر منفی شدید بر پوشش گیاهی منطقه است.
اما با وجود تاثیرات منفی دیوارها بر محیط زیست، فواید آنها برای ما انسان ها بسیار بیشتر است و به همین دلیل نمی توان جهان را بدون وجود آنها تصور کرد.
پژوهشگران در آینده احتمالا به فناوری ساخت دیوارهایی دست خواهند یافت که نوعی طراحی هدفمند دارند و اجازه عبور به گونه های بی خطر را خواهند داد. بدین ترتیب گونه های بزرگ و مهاجر در حیات وحش می توانند بدون مشکل جابجا شوند و در عین حال خطری انسان ها را تهدید نکند.
استفاده از ویژگی های طبیعی و جغرافیایی به عنوان بخشی از فضای حصار شده نیز می تواند خطرات زیست محیطی دیوارها را به حداقل برساند. برای این منظور لازم است که مقررات لازم به دقت و با کمک جوامع محلی تدوین شود و منافذ لازم برای عبور در نظر گرفته شود تا تاثیرات دیوارها بر گونه های حساس کمتر شود.
در درازمدت هم باید برنامه هایی برای حذف دیوارها در نظر گرفته شود، مساله ای که به نظر می رسد در طراحی و ساخت اغلب دیوارها به آن توجهی نمی شود.
