پیتر بابیس (Piotr Babis) که دونده کوهستان است، ساعت ها در مسیری پر از گل، برف و یخ در یکی از سخت ترین مسیرهای دوی کوهستان در تاسمانیا دوید، به مقصد رسید و سپس تمام راه را برگشت.
به گ، او در تمام طول این مدت هدف بزرگش را در ذهن داشت و می خواست در یک اقدام تاریخی، مسیر اورلند (Overland Track) در حد فاصل دریاچه سنت کلر (Lake St Clair) تا کوه کردل (Cradle Mountain) را بدود و سپس برگردد.
او دویدن را در تاریکی و ساعت هفت شب شنبه و به همراه یکی از دوستان دونده اش در کنار دریاچه سنت کلر در انتهای جنوب مسیر آغاز کرد.
او گفت: «مسیر به خوبی علامت گذاری شده بود و من یک چراغ روی سرم داشتم. امکان گم شدن خیلی کم بود». اما دویدن در جنگل و آن هم در شب، سختی های خاص خودش را دارد. آقای بابیس گفت: «هوا عالی بود – حتی یک ابر هم در آسمان نبود. می توانستید ستاره ها را ببینید. البته زمین خیس بود، چاله های آب زیادی در مسیر بود و برف و یخ هم بود».
آقای بابیس یکشنبه غروب به موقع به کوه کردل رسید و در آنجا لینکلن کوییلیام (Lincoln Quilliam) دوست دونده اش را ملاقات کرد. او در آنجا توقف کوتاهی کرد، لباس ها و کفشش را عوض کرد و آذوقه لازم را برداشت و مسیر را به همراه دوستش برگشت.
آقای بابیس گفت: «سخت ترین قسمت مسیر، بیست کیلومتر آخر بود. من ۱۴۰ کیلومتر دویده بودم. بخش آخر تا دریاچه سنت کلر انگار تمام نمی شد. خوشبختانه دوستم دقیقا پشت سرم بود».
برای آقای کوییلیام، دویدن در این مسیر در زمستان، تجربه ای بی نظیر بود. آنها فقط دو نفر دیگر را در طول مسیر در حال پیاده روی دیدند. او گفت: «دویدن در تاریکی از نظر روحی شما را تحت فشار قرار می دهد. ممکن است مسیر را گم کنید و یا به اشتباه در مسیری که توسط والابی ها ایجاد شده بروید. مسیر از نظر ارتفاع بسیار بالاست و قسمت زیادی از آن با یخ و برف پوشیده شده بود».
بعد از بیش از سی ساعت دویدن و طی مسیر ۱۶۰ کیلومتر، آقای بابیس در ساعت یک بامداد دوشنبه از خط پایان گذشت – که در اینجا همان پارکینگ بود.
او گفت: «پاهایم برای تمام مدت سی ساعت خیس بودند و انگار که ذوب شده بودند». زمان رسمی ثبت شده برای او، سی ساعت و بیست دقیقه بود. اما وقتی برای آبجو خوردن و جشن گرفتن در پایان وجود نداشت. آقای بابیس باید سر کار می رفت!
بنابراین، او و دوستش آقای کوییلیام به دلورن (Deloraine) رفتند و در آنجا آقای بابیس ماشینش را برداشت و به رانندگی ادامه داد تا به محل کارش برود.
آقای بابیس، یک جهانگرد لهستانی است که با ویزای کار در استرالیا زندگی می کند و در یک مزرعه در نزدیکی کرسی (Cressy) سرپرست کارگران است.
او گفت: «همیشه می خواستم به استرالیا بیایم و تاسمانیا بهترین مسیرهای ماجراجویی و دویدن در کوهستان را دارد».
با اینکه شرایط این مسیر، چالش برانگیز بود، اما آقای بابیس که دونده کوهستان باتجربه ای در کشور زادگاهش بود، ناامید نشد.
او گفت: «من از دویدن، ماجراجویی و طبیعت لذت می برم. سختتر از آنی بود که فکرش را می کردم».
در دوران اعمال محدودیت کووید-۱۹، برنامه های معمول او برای مسابقات دو لغو شد. او اضافه کرد: «می خواستم نوعی هدف داشته باشم، چیزی که مرا با انگیزه نگه دارد». برای تمرین، او به طور مداوم در امتداد جاده های روستایی نزدیک خانه اش در کرسی می دود و دو هفته پیش یک دوی اکتشافی جدی در فرنچمنز کپ (Frenchmans Cap) انجام داد.
او ادامه داد: «من این کار را برای ثبت هیچ رکوردی انجام ندادم. فقط می خواستم خودم را به چالش بکشم. سخت تر از آنی بود که فکر می کردم».
آقای کوییلیام هم گفت که او این سوال را در گروه های مختلف دوی کوهستان در تاسمانیا مطرح کرده و ظاهرا کسی قبلا این مسیر را در دو سو و در یک بار ندویده بود. او گفت: «به طور قطع، پیتر تنها کسی است که می دانیم این مسیر را به طور کامل طی کرده است».
