گروهی از دانشمندان استرالیایی با تخصص های گوناگون موفق به پیدا کردن دلیل مردن میلیون ها پرنده مهاجر هستند که در شکم آنها نوعی سنگ به نام پیومایس (سنگ پا) پیدا شده است.
این سنگ، نوعی صخره آتش فشانی متخلخل است که با حباب های هوا پر شده است و به همین خاطر می تواند چنان سبک باشد که روی آب شناور شود و گاهی پس از فوران های آتش فشانی زیر دریا، قطعه ای عظیم از آن به سطح آب می آید.
به گزارش ایج (Age)، یکی از این قطعات شناور که بزرگترین قطعه ثبت شده در دوران معاصر بود، به همراه میلیون ها پرنده مرده در سال ۲۰۱۳ به ساحل شرقی استرالیا آورده شد. تعداد پرندگان مرده شیرواتر دم کوتاه (short-tailed shearwater)، سه میلیون قطعه تخمین زده شد و مطالعات بعدی نشان داد که تقریبا همه . سوال این بود که آیا این پرندگان به خاطر خوردن این سنگ مرده بودند؟ و اصلا چرا این سنگ را خورده بودند؟
برای یافتن پاسخ این پرسش ها، یک گروه پژوهشی به رهبری لورن رومن (Lauren Roman)، متخصص پرنده شناسی از سازمان پژوهش های علمی و صنعتی کامونولت (CSIRO) و به مطالعه شرایط محیطی در هنگام مهاجرت پرندگان پرداختند. گروه پژوهشی در این پروژه از مدل سازی کامپیوتری استفاده کردند تا متوجه شوند که این پرندگان به کجاها می توانستند پرواز کرده باشند و بعد این مدل را با مسیر صخره شناور تطابق دادند که در سال ۲۰۱۲ از یک فوران آتش فشانی در شمال نیوزیلند شکل گرفته بود.
این فوران بزرگترین فوران آتش فشانی زیر آب بود که تاکنون ثبت شده است و به همین دلیل باعث شکل گیری یک صخره عظیم شناور شد که ضخامتی برابر با پنج متر داشت و مساحت آن چهارصد کیلومتر مربع بود.
اسکات برایان که دانشیار دانشگاه فناوری کویینزلند است، در بیست سال گذشته به مطالعه صخره های آتش فشانی شناور پرداخته است و اخیرا هم در حال مطالعه قطعه شناور بزرگ دیگری بود که در سال گذشته به ساحل استرالیا رسید. دکتر برایان در این باره به وبسایت این دانشگاه گفت: «نظر ما این است که دوره زمانی کوتاه بین بلعیدن مواد غیر غذایی و مرگ پرندگان، نشانه این است که این پرندگان پیشاپیش از گرسنگی رنج می بردند و این وضعیت گرسنگی را می توان از شرایط ضعیف بدنی آنها و کاهش حجم عضلات آنها مشاهده کرد. مرگ با فاصله زمانی بیشتر می تواند نشانه این باشد که گرسنگی کشیدن پرندگان بعد از بلعیدن مواد غیر غذایی بوده است». آقای برایان در ادامه گفت: «با استفاده از علامت گذاری مکانی پرندگان، اطلاعات ردیابی پرندگان شیرواتر دم کوتاه و امضاهای زمین شناسی سنگ های پیومایس خورده را ترکیب کردیم. بر این اساس، در اکتبر سال ۲۰۱۳، وقتی که این پرندگان در مهاجرت سالانه شان از شمال اقیانوس آرام به استرالیا بر می گشتند، صخره شناور در مسیر پرواز آنها بود».
دانشمندان بر این اساس نتیجه گیری کردند که دلیل اصلی مرگ این پرندگان، گرسنگی بیش از حد بود و آنها در شرایط ضعف بدنی، سنگ آتش فشانی را خورده و در مدت زمان دوازده تا ۴۱ ساعت بعد از خوردن سنگ ها مرده بودند.
به اعتقاد دکتر برایان، این مطالعه جنبه های دیگری از چالش های پیش روی حیات وحش در دوران کنونی را نشان می دهد، دورانی که در آن تهدیداتی مثل تغییرات آب و هوایی، آلودگی آب دریاها و برداشت بیش از حد از منابع دریایی، آینده گونه های مختلف حیات وحش را در معرض خطر قرار می دهد.
