فقط چند روز تا شروع تعطیلات آخر هفته فصل اسکی استرالیا باقی مانده است، اما در پیست ماونت بولر در شرق ویکتوریا، برف‌ها بیشتر مصنوعی هستند.
راب آیواتاگلو از فروشگاه اسکی جورج گفت که چنین برای این زمان از سال چنین اتفاقی، طبیعی است.
خانواده او از دهه ۸۰ مالکیت و اداره این تجارت را بر عهده داشتند.
او گفت: «اکثر اسکی‌بازان متعهد یا اسنوبورد سواران به شما می‌گویند که داشتن برف طبیعی در تعطیلات آخر هفته برای ما غیرعادی است. منطقه ما از فناوری برف‌سازی استقبال کرده تا بتوانیم روزهای بیشتری اسکی کنیم.»
تحقیقات قبلی نشان داده که پوشش برف در استرالیا از دهه ۱۹۵۰ حدود ۳۰درصد کاهش یافته است.
مدل‌سازی جدید نشان می‌دهد که در بدترین سناریوی ممکن و در صورت عدم توقف انتشار گازهای گلخانه‌ای، برخی از محبوب‌ترین پیست‌های اسکی کشور در ۵۰ سال آینده غیرقابل استفاده هستند.
این تحقیق توسط گروه حمایت از صنعت برف، به اسم «محافظت از زمستان‌های ما» انجام شده است.
جسیکا ویلپسا مدیر این سازمان، گفت: «اگر می‌خواهیم کاری در مورد این مشکل صورت بگیرد، باید بتوانیم آن را تعریف کنیم و باید بتوانیم این کار را نه تنها در سطح جهانی بلکه بر حسب مناطق استرالیا انجام دهیم.»
این تحقیق به گونه‌ای طراحی شده که مبتنی بر راه‌کار باشد و بنابراین مدل‌سازی در هر دو سناریو انتشار کم و زیاد گازهای گلخانه‌ای صورت گرفته است.
پروفسور آدرین نیکوترا یکی از نویسندگان این گزارش، گفت: «نتیجه این است که ما باید به مسئله انتشار گازهای گلخانه‌ای بپردازیم و خود را به سناریوی آلایندگی کمتر برگردانیم تا در بهترین موقعیت برای محافظت از تمام ارزش های کوهستان و صنعت اسکی دوست‌داشتنی خود باشیم.»
دانشمندان دریافتند میانگین فصل اسکی در تمام پیست‌های استرالیا تا سال ۲۰۵۰ در سناریوی انتشار گازهای گلخانه‌ای متوسط ۴۴ روز کوتاه‌تر است.
در سناریو آلایندگی بالا این عدد به ۵۵ روز می‌رسد.
تا سال ۲۰۸۰، تحت یک سناریوی آلایندگی بالا، میانگین فصل اسکی می‌تواند به تنها یک روز کاهش یابد.
اما اگر براساس سناریو خوشبینانه این دهه اقدامی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای صورت بگیرد، تعداد روزهای قابل اسکی تا ۲۸ روز کم می‌شود و تا سال ۲۰۸۰ شاهد پیشرفت خواهیم بود.
این محقق می‌گوید چیزی مهم‌تر از گردشگری در خطر است؛ کوه‌های آلپ برای نیازهای کشاورزی استرالیا و امنیت آب حیاتی هستند.
