در خلال جنگ جهانی نخست، تعداد فراوانی از بومیان استرالیایی و دیگر داوطلبان از پیشینه های غیر اروپایی، ممنوعیت های موجود برای ثبت نام در ارتش را نادیده گرفتند و جسورانه برای پیوستن به ارتش ثبت نام کردند.
انزک های بومی استرالیایی
در زمان معرفی قانون ارتش کامنولت در سال 1909، افراد دارای تبار غیر اروپایی از خدمت در ارتش منع شده بودند. اما با این حال، گفته می شود بیش از یک هزار بومی استرالیایی در خلال جنگ جهانی نخست، در نیروی سلطنتی استرالیا خدمت کردند. این در حالی است که جمعیت بومیان استرالیایی در آن زمان، هشتاد هزار نفر تخمین زده می شد.
Studio portrait of 2949 Private Miller Mack, 50th Battalion. The image has come to be symbollic of Indigenous Australians contribution to the ANZAC war effort
برای بسیاری از استرالیایی ها، این امر به معنای فرصتی برای کسب نخستین درآمد بود. اگرچه، امید سربازان استرالیایی برای ارتقا شرایط اجتماعی خود تا سال 1949 یعنی سالی که ممنوعیت ثبت نام بر مبنای نژاد فرد، لغو شد، به واقعیت تبدیل نشد.
انزک های چینی-استرالیایی
در آن زمان، استرالیایی های آسیایی تبار نیز قانون مذکور را نادیده گرفتند. قانونی که هدف از آن اطمینان از حفظ "ویژگی بریتانیایی استعماری و سفید" بود. یکی از این سربازان، ویلیام سینگ نام داشت که پدرش از شانگهای به استرالیا مهاجرت کرده بود.
انزک های روسی
انزک های روسی، پس از نظامیان بریتانیایی، نیوزیلندی و کانادایی، بزرگ ترین ملیت ثبت نام کرده در نیروی ارتش سلطنتی استرالیا بودند. آنها از پیشینه های قومی گوناگونی در داخل قلمرو امپراطوری روسیه، به استرالیا مهاجرت کرده بودند.
به عنوان مثال، بسیاری از مهاجران یهودی جوان از روسیه گریخته بودند زیرا نمی خواستند تا در ارتش روسیه خدمت کنند.
چگونه می توانید روز انزک خود را بگذرانید؟
سنت های روز انزک
روز انزک، روزی ورای سالگرد نبرد گالیپولی در سال 1915 است. این روز، روزی است که در آن یاد و خاطره همه استرالیایی هایی که در جنگ خدمت کردند و جان خود را از دست دادند، گرامی داشته می شوند.
مراسم سپیده دم
مراسم یادبود روز انزک در هنگام سپیده دم در سرتاسر کشور برگزار می شود.
رژه ها
در روز انزک، کهنه سربازان در رژه های گوناگون در همه شهرهای اصلی استرالیا و برخی از شهر های کوچک تر شرکت می کنند.
Two-up
برای کسب اطلاعات بیشتر در خصوص سنت های روز انزک، از وبسایت بنای یادبود جنگ استرالیا به نشانی دیدن کنید.
در وبسایت دپارتمان امور کهنه سربازان نیز اطلاعاتی درباره دیگر مراسم در استرالیا و دیگر کشورهای جهان موجود می باشد.
برای کسب اطلاعات بیشتر درباره رژه های روز انزک در سیدنی از و در ملبورن از دیدن کنید.
تاریخچه روز انزک
همه ساله در روز بیست و پنجم از ماه آپریل، استرالیا "روز انزک" (Anzac Day) را گرامی می دارد. این روز، روزی برای گرامیداشت آن دسته از افرادی است که به کشور خدمت کرده و جان خود را در جنگ از دست داده اند.
روز انزک در واقع امروزه به سمبلی برای هویت ملی استرالیا تبدیل شده است.
انزک ها، در واقع به معنای سربازان ارتش های استرالیا و نیوزیلند هستند که در بین آنها تعداد زیادی از مردمان بومی استرالیایی و حتی زنان و مردان از فرهنگ های گوناگون حضور داشتند.
ماه اوگست از سال 1914 بود که خبر آغاز جنگ جهانی نخست در سراسر جهان منتشر شد.
در ان زمان استرالیا قرار بود به بریتانیا در جنگ علیه "قدرت های مرکزی" بپیوندند - کشورهایی که شامل آلمان، مجارستان، بلغارستان و امپراطوری عثمانی می شدند.
در بین 420 هزار سربازی که برای شرکت در این جنگ ثبت نام کردند، بیش از یک هزار نفر از مردان بومی استرالیایی و جزیره نشینان تنگه تورس نیز برای شرکت در جنگ داوطلب شدند.
و در این میان، تعداد بسیار دیگری نیز از پیشینه های فرهنگی گوناگون، خود را داوطلب کرده بودند.
پروفسور ادموند چیو (Edmund Chiu) پژوهشگر داوطلب در موزه چینی ها در شهر ملبورن است. او می گوید علیرغم وجود قانون سال 1903، فردی به نام آلبرت ویکتور چن (Albert Victor Chan) از شهر بالارات، نخستین چینی-استرالیایی بود که تنها یک هفته پس از آغاز جنگ جهانی نخست، برای شرکت در جنگ ثبت نام کرد.
او می گوید: "در آن زمان یک قانون به نام قانون ارتش بود که در واقع مردم دارای پیشینه و تبار غیر اروپایی را از پیوستن به نیروهای ارتش منع می کرد. در نتیجه، شما می بایست لزوما دارای یک تبار اروپایی می بودید تا بتوانید به نیروهای مسلح بپیوندید. اگرچه، چینی-استرالیایی هایی که توانستد تا به ارتش بپیوندند این قانون را کاملا نادیده گرفتند و ثبت نام کردند".
این پژوهشگر استرالیایی که در زمینه تاریخ انزک های استرالیایی-چینی پژوهش می کند، تا کنون توانسته تا 217 مرد استرالیایی-چینی را که در زمان جنگ جهانی نخست در ارتش به خدمت پرداختند را شناسایی کند.
پروفسور چیو می گوید، این افراد به واسطه پذیرش "افسران پزشکی" توانسته بودند تا به کشورشان خدمت کنند.
او می گوید: "در آن روزها، تصمیم نهایی با افسران پزشکی بود که متقاضیان را معاینه می کردند و تعداد زیادی از این افسران پزشکی این قانون را کمابیش نادیده می گرفتند. در واقع، آنها می گفتند اگر شما می خواهید به ارتش ملحق شوید و به اندازه کافی برای جنگ آمادگی دارید، پس شما می توانید به ارتش ملحق شوید".
این در حالی است که موضوع قومیت برای پیوستن به ارتش، در واقع نه تنها برای استرالیایی-چینی ها بلکه برای طیف دیگری از اعضای جامعه آن روز نیز مسئله آنقدر مهمی نبود.
گری اوکلی (Gary Oakley) یکی از بزرگان جامعه بومیان استرالیایی و جزیره نشینان تنگه تورس می گوید بسیاری از مردمان بومی استرالیایی نیز در آن دوران تصمیم گرفتند تا به صورت داوطلبانه به ارتش بپیوندند.
به گفته او مردمان بومی استرالیایی که رنگ پوستشان تیره تر از دیگران بود، برای دور زدن این ممنوعیت ها راه دیگری را پیدا کردند.
او می گوید: "قطعا یک مشکل پزشکی وجود داشت که رنگ پوست شما سیاه است. برخی از مردانی که از پیوستن آنها به ارتش در یک مکان جلوگیری شده بود به دیگر نقاط در دیگر ایالت ها سفر می کردند. دارم از روزهایی صحبت می کنم که شما حتی به راحتی نمی توانستید سفر کنید. در آن روزها، این افراد به دیگر ایالت ها سفر می کردند و در ایالتی دیگر به ارتش ملحق می شدند زیرا شنیده بودند که این کار در دیگر ایالت ها آسان تر است و افسران پزشکی هم زیاد سختگیر نیستند".
و آنگونه که گری اوکلی (Gary Oakley) یکی از بزرگان جامعه بومیان استرالیایی و جزیره نشینان تنگه تورس می گوید برخی از مردان بومی به دلایل دیگری سعی داشتند تا به ارتش بپیوندند. دلایلی از قبیل امکان کسب درآمدی بیشتر.
او می گوید: "حقوق و عشق به کشور. احتمالا آنها فکر می کردند که بعد از جنگ، زمانی که به استرالیا باز می گردند، خواهند توانست تا شرایط متفاوتی داشته باشند. ما شهروند نبودیم. در نتیجه، آنها فکر می کردند که این کار به آنها کمک خواهد کرد تا تبدیل به یک شهروند شوند. مردم می دیدند که ما نیز خدمت کرده ایم و علاوه بر این، خود این کار نیز نوعی ماجراجویی بود".
به گفته پروفسور اوکلی، این نخستین بار بود که مردمان بومی استرالیا توانست به برابری دست پیدا کنند.
او می گوید: "وقتی که یونیفورم به تن می کردی، تو در واقع به صورت گسترده مورد پذیرش قرار می گرفتی. زمانی که در سنگر هستی دیگر رنگ آدم بغلی تو یا پشت سریت و یا دین او دیگر مهم نیست. تمام آنچه برای تو مهم است این است که او هوای تو را خواهد داشت. و تو در آن صورت با او برابر خواهی بود".
این در حالی است که مورد پذیرش قرار گرفتن در واقع دلیلی بود که به گفته دکتر النا گوور (Elena Govor) پژوهشگر دانشگاه ملی استرالیا هزاران ارتشی زاده روسیه نیز علیرغم پیشینه اروپایی خود باید برای آن جنگ می کردند.
او می افزاید: "در بسیاری موارد آنها نام مستعار داشتند زیرا آنها نمی توانستند تا زبان انگلیسی را به خوبی صحبت کنند. مردم با آنها به عنوان یک غریبه برخورد می کردند. مانند بیگانگان. و ماه ها طول کشید تا به واسطه حضور این افراد در میدان های جنگ، آنها مورد پذیرش قرار بگیرند".
انزک های روسی پس از بریتانیایی ها، نیوزیلندی ها و نظامیان کانادایی، در شمار بزرگ ترین ملیت انزک هایی بودند که در آن زمان در نیروی سلطنتی استرالیا ثبت نام کرده بودند.
جنگ جهانی نخست، همچنان در شمار پر هزینه ترین نبرد ها برای استرالیا از نقطه نظر تعداد تلفات و مجروحین در جنگ به شمار می رود.
بیش از 60 هزار نفر در جریان این جنگ کشته شدند و تعداد 156 هزار نفر دیگر یا مجروح شدند و یا به اسارت گرفته شدند.
و متاسفانه بازگشت به استرالیا برای بسیاری از بازماندگان، منجر به بهتر شدن وضعیت زندگی آنها نشد.
امید سربازان بومی استرالیایی برای افزایش وضعیت اجتماعی نیز تا سال 1949 یعنی سالی که در آن، محدودیت ها برای ثبت نام بر مبنای نژاد فرد برداشته شد، تحقق پیدا نکرد.
حتی آنگونه که دگتر گوور توضیح می دهد انزک های روسی نیز نتوانستند تا با زندگی پس از جنگ کنار بیایند.
او می گوید: "در بسیاری موارد، آنها هنوز هم غریبه شناخته می شدند. آنها نتوانستند جایگاه خود را پیدا کنند. بسیاری از آنها خودکشی کردند. من حدس می زنم که حتی بسیاری از آنها دچار اختلال های استرس پس از سانحه شدند. آنها دچار همه این دردسرها شدند".
روز انزک برای افراد گوناگون، معانی گوناگونی دارد.
اما آنگونه که گری اوکلی می گوید حداقل، حضور بومیان استرالیایی در رژه روز 25 آپریل برای به رسمیت شناختن است.
برای کسب اطلاعات بیشتر در خصوص مراسم روز انزک از وبسایت یادبود جنگ استرالیا به نشانی دیدن کنید.
