نکات مهم
- دولت ائتلافی برنامه ای را با نام New Home Guarantee Scheme در سال ۲۰۲۰ معرفی کرده است.
- از سوی دیگر، حزب کارگر نیز برنامه ای را با عنوان «Help to Buy» معرفی کرده است.
- هدف هر دو سیاست کارگری و لیبرال، به جای مقرون به صرفه کردن مسکن، ایجاد امکان دسترسی به مسکن و جذب خریداران به بازار با سپرده کمتر است.
پس از یک روز کاری طولانی، در شب، آمریتا نیاک در حال رانندگی به سمت خانه باز می شود.
او به دنبال مکانی برای تشکیل خانواده است، با یک حیاط خلوت برای یک سگ.
اما تحقق این رویا به نظر می رسد که روز به روز سخت تر و سخت تر می شود.
او در کانبرا زندگی می کند؛ جایی که میانگین قیمت خانه از یک میلیون دلار گذشته است.
او می گوید: «موضوع اصلی، پول پیش است. البته قیمت ها نیز بالا است. باید بگویم مسخره است».
موضوع مسکن به موضوع اصلی انتخابات فدرال ۲۰۲۲ استرالیا تبدیل شده است. هر دو حزب اصلی سیاست هایی را با هدف کمک به مردم برای ورود به بازار املاک و با سپرده کمتر ارائه کرده اند.
دولت ائتلافی برنامه ای را با نام New Home Guarantee Scheme در سال ۲۰۲۰ معرفی کرده است.
این برنامه سالانه ۵۰ هزار مکان دارد و مخصوص افرادی است که کمتر از ۱۲۵ هزار دلار برای یک فرد مجرد یا ۲۰۰ هزار دلار برای یک زوج در سال درآمد دارند.
بر اساس این طرح، آن دسته از افرادی که برای نخستین بار صاحب خانه می شوند به سپرده ای تنها معادل پنج درصد قیمت خانه نیاز دارند.
دولت در این وام به نوعی مشارکت می کند و برای خریداران مسکن یک پس انداز حدود ۳۰ هزار دلاری آنهم در یک ملک ۷۰۰ هزار دلاری ایجاد می کند. پس اندازی که آنها می بایست در واقع این مبلغ را تحت عنوان Lenders Mortgage Insurance می پرداختند.
از سوی دیگر، حزب کارگر نیز قصد دارد این سیاست را حفظ کند و طرح دومی را با عنوان «Help to Buy» معرفی کند.
این برنامه سالانه ۱۰ هزار نفر را شامل می شود و برای افرادی است که درآمد متوسطی کمتر از ۹۰ هزار دلار برای یک فرد مجرد و ۱۲۰ هزار دلار برای یک زوج دارند. سپرده مورد نیاز برای خرید مسکن دو درصد است.
خریدار مجبور نیست تا Lenders Mortgage Insurance بپردازد، زیرا تحت طرح سهام مشترک، دولت ۳۰ تا ۴۰ درصد سهم در ملک مذکور خواهد داشت.
خریدار همچنین بازپرداخت وام مسکن و بهره کمتری خواهد داشت، زیرا آنها وام بانکی کمتری دریافت می کنند.
بن فیلیپس اقتصاددان و دانشیار از دانشگاه ملی استرالیا می گوید:« برنامه پیشنهادی دولت ائتلافی از نظر تعداد در مقایسه با برنامه پیشنهادی حزب کارگر، بزرگ تر است اما برنامه پیشنهادی حزب کارگر برای کسانی که به اندازه کافی خوش شانس هستند، سخاوتمندانه‌تر است».
او می گوید که هیچ کدام از این برنامه ها تعداد کافی برای ایجاد یک تغییر واقعی را ارائه نمی دهند.
در مجموع ۶۰ هزار مکان وجود دارد، اما بیش از سه میلیون مستاجر در استرالیا وجود دارد.
طرف دیگر این ماجرا این است که این اعداد بسیار ناچیز هستند و هیچ یک از این سیاست ها احتمالاً قیمت مسکن را کاهش نمی دهند.
سیاست پیشنهادی حزب کارگر در طول چهار سال ۳۲۹ میلیون دلار برای مالیات دهندگان هزینه در پی خواهد داشت.
اگرچه حزب کارگر استدلال می کند که مقداری از پول را پس می گیرد، زیرا وقتی خانه فروخته می شود، سهمی از سود را دریافت می کند.
سیاست دولت ائتلافی در بودجه ۸.۶ میلیون دلار است که هزینه های آن محدود به هزینه های اداری است.
هدف هر دو سیاست کارگری و لیبرال، به جای مقرون به صرفه کردن مسکن، ایجاد امکان دسترسی به مسکن و جذب خریداران به بازار با سپرده کمتر است.
هیچ یک از این دو حزب به دنبال کاهش واقعی قیمت مسکن نیستند، زیرا این امر بر دو سوم استرالیایی هایی که هم اینک صاحب خانه هستند فشار می آورد؛ به خصوص آنکه پیش بینی می شود که نرخ بهره های بانکی بار دیگر افزایش خواهد یافت.
اما برای آن دسته از افرادی که برای مدتی طولانی مستاجر بوده اند، حزب سبزها سیاستی را با هدف ساخت ۱۲۵ هزار ملک مسکونی دولتی پیشنهاد کرده است که سقف میزان اجاره آن معادل ۲۵ درصد از درآمد مستاجر است.
با این حال، برای آمریتا نیاک، سیاست های مربوط به مسکن در شمار اولویت های اصلی او در انتخابات پیش رو است.
