شیوع سریع یک بیماری مرموز موسوم به زخم گوشتخوار بورولی در ایالت ویکتوریا باعث شده تا متخصصان پزشکی خواستار تخصیص فوری بودجه تحقیقاتی در این زمینه شوند.
سال گذشته بیش از دویست نفر در استرالیا دچار این بیماری شدند و امسال این بیماری تا کنون باعث قطع عضو دو استرالیایی شده است.
گاس چارلز، دانش آموزی است که هنوز جای زخم بورولی روی بدنش دیده می شود. وی بیش از یکسال پیش در پی یک جراحت زانو دچار این بیماری شد. وی می گوید ورم اولیه زانوی وی عفونی شد و دلیل آن درست تشخیص داده نشد و همین امر باعث شد تا وی در نهایت تحت عمل جراحی قرار گیرد. مادر وی ، سالی چارلز، می گوید این بیماری بسیار عذاب آور است.
وی می گوید: "این خیلی عذاب آور است و هر پدر و مادری را نگران می کند چون این خیلی سخت است که ببینید فرزندتان درد می کشد و به جای این که بهتر شود در حقیقت بدتر می شود و کسی نمی تواند مشکل را تشخیص دهد."
دکتر دنیل اوبراین (Daniel O’Brien) از مرکز درمانی بارون (Barwon) یکی از متخصصان تحقیق و درمان در این زمینه است.
وی می گوید: "این یک عفونت گوشتخوار است و با خوردن پوست شروع میشود و سپس بافت نرم زیر پوست را می خورد و اگر درمان نشود به نقاط دیگر سرایت می کند و بزرگتر می شود و در برخی موارد خیلی جدی، حتی می تواند تمام یک دست و یا بخشی از پا را فرابگیرد."
گفته می شود که منشا بیماری زخم بورولی غرب آفریقا بوده است. اولین موارد این بیماری در دهه 1930 در استرالیا گزارش شد.
در چند سال گذشته، اکثر موارد این بیماری در ایالت ویکتوریا، بویژه در درشبه جزیره های بلرین (Bellerine) و مورنینگتون (Mornington ) رخ داده است. در سال 2015، صد و هفت مورد، در سال 2016 صد و هشتاد و دو مورد و سال گذشته 275 مورد از این بیماری در استرالیا گزارش شد. از این بین فقط ده مورد در خارج از ویکتوریا گزارش شدند.
دکتر پل جانسون (Paul Johnson) از مرکز Austin Health می گوید ممکن است باکتری که باعث ایجاد این زخم می شود در مدفوع پوسوم وجود داشته باشد و از طریق پشه به انسان منتقل می شود.
وی می گوید: "سوالات بزرگی وجود دارد که جوابشان را نمی دانیم، مخصوصا این که چرا این بیماری منتقل می شود، چرا در بین پوسوم ها وجود دارد و بعدا سر از کجا در خواهد آورد."
مقامات درمانی ویکتوریا در طول پانزده سال گذشته یک میلیون دلار صرف تحقیق در این زمینه کرده اند و اکنون خواستار دو میلیون دلار دیگر برای ایجاد یک صندوق تحقیقاتی فدرال هستند.
دکتر اوبراین می گوید: "این چیزی نیست که بتوانیم در موردش دست روی دست بگذاریم و منتظر باشیم. این اپیدمی به سرعت در حال شیوع است. چیزهای خیلی مهمی هست که در این باره نمی دانیم و این بودجه خیلی ضروری است و هرچه زودتر اختصاص پیدا کند بهتر است."
