ونیسا وقتی که ۶۰ سال داشت بی خانمان شد. پس از جدا شدن از همسرش، او به خارج از استرالیا سفر کرد تا از یکی از اعضای خانواده اش که بیمار شده بود مراقبت کند.
پس از این که او به استرالیا بازگشت موفق نشد یک کار پیدا کند.
وی می گوید: «من به اینجا برگشتم و فکر می کردم می توانم یک کار پیدا کنم. من هنوز جوان هستم و از لحاظ سلامت در وضعیت خوبی هستم، ولی وقتی برگشتم کاری وجود نداشت و جایی نداشتم که بخواهم به آنجا بروم. مدام در تلاش برای کمک گرفتن بودم و مدام از خانه ای به خانه دیگر می رفتم و این تمام کاری بود که انجام می دادم.»
او سر انجام بی خانمان شد و سر از خیابان درآورد و خجالت می کشید به خانواده و دوستانش در مورد وضعیتی که دارد چیزی بگوید.
وی می گوید: «باور کنید در ۶۰ سالگی شما نمی خواهید در خیابان باشید، نمی خواهید روبروی خانه های مردم زندگی کنید. نمی خواهید چنین زندگی داشته باشید، این ناراحت کننده ترین وضعیتی است که یک نفر می تواند داشته باشد. من فرزند دارم، یک پسر دارم ولی خجالت می کشیدم از این که به او بگویم در چنین وضعیتی هستم و علاوه بر این پسرم و خانواده اش مشکلات خود را داشتند و او هم فرزندانی دارد و نمی خواستم باری روی دوش او باشم. فکر می کردم این مشکل من است و من باید حلش کنم.»
متاسفانه داستان زندگی ونیسا چیز غیر رایجی نیست. او یکی از زنان بالای ۵۵ ساله ای است که ۶ درصد از جمعیت بی خانمان های استرالیا را تشکیل می دهند. اما چیزی که به نظر می رسد اولین در نوع خود است، یک پناهگاه با عنوان Gardenhouse است که در ملبورن راه اندازی شده است و صرفا محلی برای اسکان زنان بالای ۵۰ ساله خواهد بود.
لوییس راتن (Louise Rutten) رییس مرکز Housing All Australians ، یعنی مرکزی است که از راه اندازی این پناهگاه جدید حمایت کرده است. وی می گوید ممکن است زنان پیش از این که کمک بخواهند ممکن است تا ۱۸ ماه بی خانمان باشند یا به صورت موقت در خانه بستگان یا دوستان خود اقامت داشته باشند.
وی می گوید: «به نظرم برای این که بتوانیم این فضا را ارائه کنیم، قطعا مهمترین چیز این است که آنها یک نفس عمیق بکشند و به بودن در وضعیت تلاش برای حفظ بقا پایان دهند و به خانه ای مثل این بیایند یعنی جایی که واقعا مانند یک خانه است و می توانند محبت و آسایش را احساس کنند و فرصت لازم را پیدا کنند تا دوباره بتوانند به جهان بیرون برگردند.»
این مرکز مستقر در شرق ملبورن قبلا یک خانه بوده است و بازسازی شده است تا بتواند با اتاق های مجزا و یک آشپزخانه مشترک به طور همزمان پذیرای شش زن باشد. نوسازی این خانه و تبدیل آن به یک محل اسکان مشترک حدود یک سال زمان برد.
این مرکز حاصل فعالیت مشترک چند مرکز است که شاهد افزایش تقاضا برای مسکن قابل استطاعت، مخصوصا برای زنان قربانی خشونت خانگی بوده اند.
ونیسا اکنون ۶۷ سال سن دارد و می گوید زندگی اش دوباره به روال عادی برگشته است و او اکنون می تواند به سایر زنان کمک کند.
وی می گوید ممکن است برخی از زنان از در مورد بی خانمان بودن خجالت بکشند ولی همیشه مراکزی وجود دارند که می توانند به آنها کمک کند. ونیسا می گوید این که او توانسته روی پای خود بایستد پیامی است برای زنانی که با مشکل بی خانمانی روبرو هستند.
ونیسا می گوید: «امیدوارم مردم چیزهایی مثل این را ببینند و بگویند ببیند این زن این کار را انجام داده است، پس من هم می توانم.»
