جهان در حال رویارویی با بزرگترین بحران انسانی از زمان جنگ جهانی دوم است و ۶۵ میلیون نفر در سراسر جهان به زور آواره شده اند.
در استرالیا، از یکشنبه هفدهم جون تا شنبه ۲۳ جون، هفته پناهندگان نام گرفته است.
شعار امسال این هفته یعنی "با پناهندگان"، خواستار حمایت از امنیت و حقوق پناهندگان است.
پمبا چولمبو (Pemba Tshulembo) که ۱۹ سال سن دارد سفر خود را به عنوان یک پناهجو از فردای مراسم تدفین پدرش شروع کرد. رقبای سیاسی پدر وی به این مراسم تدفین حمله کرده بودند.
وی می گوید: "دلیل این که گنگو را ترک کردم، رقبای سیاسی پدرم بودند. و پس از مرگ وی عملا ما مجبور به ترک کنگو شدیم چون آنجا دیگر برای ما امن نبود. در روز خاکسپاری وی افرادی آمدند تا درگیر ایجاد کنند. اما این برای ما امن نبود چون خیلی کم سن و سال بودیم."
در آن زمان پمبا مادر خود را نیز در یک سانحه رانندگی از دست داده بود.
او چاره ای نداشت جز این که همراه با سه خواهر و برادر خود جمهوری دموکراتیک کنگو را به مقصد کنیا ترک کند، کشوری که پنج سال در آنجا ماندند.
وی می گوید: "خوب، آنجا هنوز هم امن نبود ولی بهتر از جمهوری دموکراتیک کنگو بود. یکبار یکی از بستگانمان مورد حمله قرار گرفت و ما فکر می کنیم کار افرادی بود که هنوز در تعقیب ما بودند و بهمین دلیل به ما اجازه داده نمی شد که بیرون برویم و بازی کنیم چون ممکن بود دزدیده شویم و یا اتفاق بدی برایمان بیفتد."
وقتی به پمبا اطلاع داده شد که می تواند در استرالیا اسکان پیدا کند از خوشحالی پرواز می کرد، با وجودی که چیزی در مورد این کشور نمی دانست.
وی می گوید: "این برای من مانند یک زندگی دوباره بود. من فکر می کردم که این یک فرصت خیلی خوب است. من حتی از خوشحالی گریه کردم. باورم نمی شد که من اینجا هستم."
خانواده ماهر مومند (Mahir Momand) وقتی وی نوزاد بود مجبور شده بودند از افغانستان به پاکستان فرار کنند. پدر وی یکی از ژنرال های ارتش افغانستان بود که توسط ارتش روسیه به زندان افتاده بود.
وی سپس در کانادا اسکان داده شده بود ولی وی مصمم بود تا در کشورش، یعنی جایی که بیکاری نرخ بیکاری بسیار بالاست، تغییری ایجاد کند، بهمین دلیل تصمیم گرفت به افغانستان برگردد. وی حس می کرد کار تمام نشده ای در کشورش دارد.
وی می گوید: "ما به کشاورزان کمک می کردیم که خشخاش نکارند و به جای آن زعفران بکارند. بیشتر پول حاصل از کشت خشخاش به جیب طالبان می رود و بنابراین از این طریق ما در حال کاهش دادن منابع مالی طالبان بودیم. چون طالبان کار ما را در تضاد مستقیم با اهداف خود می دید شروع به حمله به من و همکارانم کرد و باعث شد تا مجبور به ترک افغانستان شوم."
ماهر پس از بازگشت به افغانستان موفق شده بود فعالیتی را در زمینه کمک به راه اندازی کسب و کارهای کوچک شروع کند تا به مردم کمک کند تا از لحاظ مالی مستقل شوند.
وی می گوید: "وقتی تصمیم گرفتم به افغانستان برگردم ، مامور پرونده مهاجرتی من فکر می کرد مغزم مشکل پیدا کرده چون نمی توانستند بفهمند چطور ممکن است کشور زیبایی مانند کانادا را رها کنم و به افغانستان بروم. ریشه من همیشه در افغانستان بوده است. من همیشه می خواستم تا برگردم و به توسعه این کشور کمک کنم و به همین دلیل بود که به افغانستان برگشتم."
اما شدت خشونت بالا گرفت و چند نفر از همکاران ماهر توسط طالبان کشته شدند. وی نیز مورد حمله قرار گرفت. وی برای حفظ جانش دوباره مجبور شد کشورش را ترک کند. این بار وی در استرالیا اسکان داده شد.
وی می گوید: "وقتی به استرالیا رسیدم مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه یا PTSD تشخیص داده شدم. این تاثیر شدیدی روی زندگی من گذاشت. من حافظه کوتاه مدتم را از دست داده بودم. مدت خیلی طولانی طول کشید تا دوباره به حالت نرمال برگردم."
وی که در زمینه راه اندازی کسب و کارهای کوچک تجربه دارد، اکنون مدیریت مرکز را برعهده دارد که یک سازمان غیردولتی است که به پناهجویان کمک می کند کسب و کار خود را راه اندازی کنند.
وی می گوید: "تعداد زیادی از پناهندگان به ما مراجعه می کنند و می گویند دوست ندارند دریافت کننده حقوق سنترلینک باشند چون با ارزشهای فرهنگی آنها منطبق نیست. آنها از کشورهایی می آیند که دولتهایشان هیچ حمایتی به انها ارائه نمی کرده است و بهمین دلیل مردمی نیستند که فقط در خانه بنشینند و حقوق سنترلینک دریافت کنند. بنابراین می خواهند از این وضعیت خارج شوند و از لحاظ اقتصادی فعال شوند."
پاول پاور (Paul Powr) رییس اجرایی شورای مهاجرت استرالیا () است. استرالیا در طول هفت سال گذشته بیش از ۸۸۰ هزار پناهنده پذیرفته است.
این شورا امیدوار است از طریق برگزاری هفته پناهندگان توجه مردم به نیازهای پناهجویان و نقش آنها در کمک به استرالیا جلب شود.
وی می گوید: "افرادی که پناهجو بوده اند در مقایسه با سایر گروه های مهاجران، طبق اعلام اداره آمار استرالیا، خیلی بیشتر احتمال دارد که کسب و کار کوچک خود را راه اندازی کنند و افراد دیگر را استخدام کنند. استرالیا در دراز مدت از اقدامات بشردوستانه ای که انجام می دهد سود می برد."
برخی از همین پناهجویان سابق اکنون ثروتی ارزشمند برای اقتصاد استرالیا محسوب می شوند.
برای مثال، یکی از این افراد سر فرنک لویی (Sir Frank Lowy) بنیانگذار وستفیلد (Westfield) است.
در طول ۷۰ سال گذشته حدود یک میلیون پناهنده در استرالیا اسکان داده شده اند و انتظار می رود شمار پناهندگانی که امسال در این کشور اسکان داده می شوند به حدود ۱۸ هزار نفر برسد.
آقای پاور می گوید: "بسیاری از افرادی که به عنوان پناهجو به این کشور می آیند زیر ۲۵ سال سن دارند و بهمین دلیل به طور قابل ملاحظه ای جوان تر از جمعیت استرالیا هستند و این افراد می توانند سالها به جامعه استرالیا کمک کنند."
مرکز خدمات اجتماعی اکسس () که در کوئینزلند مستقر است طیف وسیعی از خدمات را به پناهجویان ارائه می دهد تا به آنها کمک کند روی پای خود بایستند.
گیل کر (Gail Kerr) مدیر این مرکز می گوید این مرکز به پناهجویانی که زبان انگلیسی ضعیفی دارند و هیچ تجربه کاری ندارند کمک می کند تا از طریق شرکت در دوره های کارآموزی با حقوق مهارت های لازم را برای ورود به بازار کار کسب کنند.
خانم کر می گوید یکی از برنامه های این مرکز با عنوان تبادل ادویه یا Spice Exchange باعث شده است تا مهارت های روزمره برخی از این پناهجویان به فرصت های شغلی تبدیل شود.
وی می گوید: "ما با گروهی از زنان کار کردیم تا ۵ ادویه اصلی را تولید کنند و سپس به این زنان کمک کردیم با استفاده از این ادویه ها یک مدل تجاری ایجاد کنند اما همین امر به آنها یاد می دهد چطور کسب و کار خود را شروع کنند و یا در محیط های غذایی کار کنند، مسائل مربوط به ایمنی و بهداشت کار را فراگیرند و سپس به آنها کمک می کند کار پیدا کنند و مسیری را برای اشتغال در پیش گیرند که مرتبط با صنایع غذایی است و یا این که به طور کلی به آنها اعتماد به نفس می دهد تا جستجو برای کار را در بازار کار پیدا کنند."
بسیاری از این پناهجویان زنانی است هستند که تحت شرایط بسیار خطرناک مجبور شده اند از کشور خود فرار کنند.
خانم کر می گوید: "شرایطی که این افراد از آنها آمده اند اغلب به این صورت بوده که شاهد مرگ شوهرشان بوده اند، بدون اعلام قبلی مجبور شده اند از اردوگاههای آوارگان فرار کنند و فرزندان خود را جمع کنند و برای نجات جانشان فرار کنند."
یکی دیگر از برنامه های این مرکز اداره یک کافی شاپ با نام Harmoney on Carmody Cafe است.
خانم کر می گوید: "هدف این کافه فعالیت اجتماعی است و ما آن را به عنوان یک کسب و کار اداره می کنیم ولی افرادی که به اینجا می آیند و کار یاد می گیرند افرادی هستند که به دنبال پیدا کردن کار هستند و ما از این کافه به عنوان یک محیط واقعی برای آموزش استفاده می کنیم، و به آنها مهارت های لازم برای کار در یک کافی شاپ، درست کردن قهوه و ارائه خدمات به مشتریان را آموزش می دهیم و هدف همه این ها ارتقا مهارتهای زبانی و پیدا کردن مسیرهای واقعی برای ورود به بازار کار پس از کسب این مهارتهاست."
اکنون دو سال از اسکان پمبا در منطقه لوگان گذشته است. زمانی که وی وارد کلاس یازدهم شد به سختی انگلیسی صحبت می کرد، اما اکنون به خاطر اراده قوی که داشت به سرعت در درسهایش موفق شد.
وی پس از پایان دبیرستان در حال آموزش دیدن برای فعالیت در زمینه مدلینگ است.
وی می گوید خیلی خوش شانس بوده که توسط در کافه Harmony on Carmody کار پیدا کند جون توانسته از این طریق برای تحصیل در دانشگاه پول پس انداز کند.
وی می گوید: "این به من کمک کرد که اعتماد به نفس پیدا کنم. این به من یاد داد چطور بتوانم با مردم صحبت کنم، مردم را بیشتر بشناسم و برای رفتن به دانشگاه پول پس انداز کنم."
در طول هفته پناهندگان، برنامه های مختلفی در سراسر استرالیا برای حمایت از پناهندگان در سراسر جهان برگزار خواهد شد.
پمبا می گوید این فرصتی است تا پناهندگان احساس کنند در کشوری که اکنون خانه خود می دانند مورد پذیرش قرار گرفته اند.
وی می گوید: "هفته پناهندگان واقعا مهم است چون به آنها این فرصت را می دهد که احساس کنند دوست داشته می شوند و از آنها حمایت می شود. اکثر آنها در طول زندگی شان دچار تروما شده اند و در شرایط سختی به سر می برند و شاید تنها چیزی که به آن نیاز داشته دارند این باشد که کسی چیز خوبی به آنها بگوید."
