وزیر دخله بریتانیا از کشورها خواسته است که مقررات جهانی پناهندگی را بازنویسی کنند و «مناسب عصر مدرن» بسازند.
خانم براورمن می‌گوید افرادی که از ترس تبعیض به خاطر همجنس‌گرا بودن یا زن بودن از کشورهای شان فرار می‌کنند، لزوماً نباید واجد شرایط پناهندگی شناخته شوند.
او می‌گوید که مردم فقط در صورتی باید واجد شرایط پناهندگی شناخته شوند که از خطر واقعی مرگ، شکنجه یا خشونت فرار می‌کنند.
خانم براورمن این اظهارات را در سخنرانی خود در انستیتوت امریکن اینترپرایز در واشنگتن دی‌سی بیان کرد، جایی که دولت محافظه‌کار بریتانیا به دنبال جلب حمایت بین‌المللی برای موضع سخت‌گیرانه خود در قبال پناهجویان است.
بریتانیا رویکرد تنبیهی فزاینده‌ای را برای افرادی که با قایق از کانال مانش وارد این کشور می‌شوند، در پیش گرفته است.
اما موضع حزب محافظه‌کار انتقاد گروه‌های حقوق بشری را به همراه داشته و در محاکم آن کشور به چالش کشیده است.
حزب کارگر بریتانیا اظهارات خانم براورمن را محکوم کرده است.
ایوت کوپر، همتای خانم براورمن در کابینه سایه حزب کارگر، می‌گوید که وزارت داخله بریتانیا در مقابله با هرج‌ومرج پناهندگی حزب محافظه‌کار به کلی شکست خورده و اکنون دنبال این است که تقصیر را به گردن کسی دیگری بیندازد.
کمیسیاری عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان (UNHCR)، تقاضای خانم براورمن برای تشدید شرایط پناهندگی را رد کرده است.
ویکی تنانت، نماینده یوان‌اچ‌سی‌آر با ابراز نگرانی از اظهارات خانم براورمن گفت که کنوانسیون پناهندگان ۱۹۵۱ همچنان به عنوان یک ابزار نجات‌بخش عمل می‌کند.
کنوانسیون پناهندگان که پس از جنگ جهانی دوم تصویب شد، اساس کار یوان‌اچ‌سی‌آر را تشکیل می‌دهد. این کنوانسیون یک تعریف توافق‌شده از پناهنده ارائه می‌کند، حداقل معیارهای رفتاری با آن‌ها را تعیین می‌کند و می‌گوید که پناهندگان نباید به دلیل نقض قوانین مهاجرت در هنگام فرار مورد مجازات قرار بگیرند.
بریتانیا و حدود ۱۵۰ کشور دیگر، از جمله آسترالیا، به این کنوانسیون پیوسته‌اند.
خانم براورمن استدلال می‌کند که تعریف پناهنده در طول سال‌ها توسعه یافته و اکنون پناهجویان به جای خطر واقعی شکنجه یا خشونت، فقط کافی است ثابت کنند که با تبعیض روبه‌رو هستند.
او می‌گوید که تعداد افرادی که مطابق این تعریف واجد شرایط پناهندگی شناخته می‌شوند، به سطوح ناپایدار رسیده است.
به گفته او، چارجوب جهانی پناهندگی انگیزه مهاجرت غیرقانونی ایجاد می‌کند و بنابراین، برخی از افراد به دنبال فرصت‌های بهتر اقتصادی تن به پناهندگی می‌دهند و به جای تقاضای پناهندگی در اولین کشور امنی که می‌رسند، دنبال مقصد دلخواه خود هستند.
اما آمار دولتی نشان می‌دهند که در سال گذشته کمتر از ۲ درصد پناهجویان به بریتانیا گرایش جنسی را در درخواست پناهندگی خود مطرح کرده‌اند.
بیشتر این افراد از پاکستان، بنگلادش و نیجریه آمده‌اند، کشورهایی که در آن‌ها همجنس‌گرایان با حبس ابد یا حتا مرگ مجازات می‌شوند.
دولت محافظه‌کار بریتانیا در سال‌های اخیر به‌شدت تلاش کرده است از کشورهایی چون آسترالیا برای تنظیم سیاست‌های سخت‌گیرانه خود در قبال پناهندگان الگو بگیرد.
ریشی سوناک، نخست‌وزیر بریتانیا، قبلاً با اشاره به سیاست‌های آسترالیا برای پناهجویان گفته بود که حکومتش می‌خواهد پناهجویانی را به طور غیرقانونی وارد کشورش می‌شوند، به کشور امنی مانند رواندا بفرستد و آن‌ها را برای ابد از ورود به بریتانیا ممنوع کند.
اما برخی از سازمان‌های حقوق بشری هشدار داده‌اند که سیستم آسترالیا باید به عنوان یک داستان هشداردهنده استفاده نشود، نه یک راهکار مناسب برای برخورد با پناهجویان.
