بشنوید
یک دولت اقلیت یعنی چه؟
SBS Persian
06:49
احتمالا در این دور از کمپین‌های انتخاباتی استرالیا است اصطلاح دولت اقلیتی را بارها شنیده باشید.
به گفته پل ویلیامز دانشیار دانشگاه گریفیس این موضوع دلایل کاملا موجهی هم دارد.
او میگوید: «این بار ما با چشم‌انداز یک دولت اقلیت موجه هستیم.»
با در نظر گرفتن نتیجه آخرین انتخابات استرالیا، احتمال تشکیل یک دولت اقلیت زیاد است، چراکه بزرگترین کراس‌بنچ در تاریخ پارلمان ایجاد شد، گ
اما این اصطلاح اصلا به چه معناست؟
گرئم اُر، از دانشگاه کویینزلند میگوید: «براساس سیستم [سیاسی] ما که از بریتانیا به ارث رسیده است، اما با کشورهایی مثل هند و نیوزلند مشترک است، نخست‌وزیر از حمایت اکثریت اعضای مجلس نمایندگان برخوردار است.»
به همین دلیل هم ساده‌ترین راه برای تشکیل دولت، کسب اکثریت کرسی‌های پارلمان در انتخابات است؛ اما گزینه های دیگری هم وجود دارد.
ار توضیح می‌دهد: «یک دولت اقلیت به دولتی اطلاق می‌شود که در زمان تشکیل شده که هیچ‌یک از احزاب یا ائتلاف‌ها نتوانسته‌اند ۷۶ کرسی از ۱۵۰ کرسی مجلس نمایندگان را بدست آورند. در چنین شرایطی، دوره‌ای از مذاکره و معامله میان نمایندگان مستقل، حزب سبزها و دیگر گروه‌ها شروع می‌شود تا مشخص شود چه کسی می‌تواند به عدد جادویی ۷۶ برسد.»
این اتفاق در سطح فدرال در استرالیا چندان رایج نیست؛ قبل از سال ۲۰۱۰، هیچ خبری از دولت اقلیت برای ۷۰ سال نبود.
به گفته ار روند در حال تغییر است.
او میگوید: «در حال رایج‌تر شدن است چراکه افراد کمتر و کمتری تنها به احزتب کارگر یا لیبرال رای می‌دهند.»
سه دولت اول در استرالیا اقلیتی بودند. در آن احزاب یا ائتلاف‌های واقعی وجود نداشتند.
این موضوع همچنان در سطح ایالات و قلمروها رایج است.
حداقل چیزی که احزاب کوچک و نمایندگان مستقل باید ارائه کنند تا یک دولت اقلیت تشکیل شود، به عنوان «عرضه و اعتماد» شناخته می‌شود.
این همان چیزی است که در دولت اقلیت گیلارد اتفاق افتاد.
ار میگوید: «ممکن است فقط وعده‌هایی برای حمایت وجود داشته باشد و آنها جزوی از دولت نخواهند شد. آنها قدرت وزارتی نخواهند داشت، اما حق مسدود کردن قوانین را برای خود محفوظ می‌دارند.»
او توضیح می‌دهد: «تنها تصویب بودجه دولت از راه پارلمان را تضمین می‌کنند ، چراکه تنها چیزی که می‌تواند یک دولت را از کار بیاندازد عدم تصویب بودجه در پارلمان است.»
احزاب دیگر یا نمایندگان مستقل می‌توانند درخواست ارائه لوایح خود را داشته باشند، اما دولت مجبور به عملی کردن این وعده خود نیست.
آنها همچنین ممکن است مطالبه نقش بزرگتری در دولت، مثل وزارت را داشته باشند. به گفته ویلیامز این مورد در بین بازیگران بزرگ محبوب نیست.
او میگوید: ««حزاب بزرگ تمایل ندارند با آن تاثیر دوگانه روبرو شوند، جایی که مجبورند نه تنها مجبور هستند اوضاع پیچیده را در سنا کنترل کنند، بلکه مجبور به مدیریت مجلس نمایندگان هم هستند. این یک دردسر بزرگ است.»
بیشتر بخوانید
«دورکاری» چطور به یک بحث انتخاباتی تبدیل شده است؟
در یک دولت اقلیت، هیچ تضمینی وجود ندارد که قانون به طور خودکار در مجلس نمایندگان تصویب شود. این می تواند اوضاع را کمی ناپایدار کند.
در دولت اکثریت، مذاکره برای تصویب قانون بیشتر در سنا اتفاق می‌افتد، اما این سختی در یک دولت اقلیت دو برابر می‌شود.
اما آن سوی دریای تاسمان، دولت اقلیت روندی عادی است. نیوزلند دارای نظام سیاسی متفاوتی نسبت به استرالیا با تنها یک مجلس دولتی و روشی متفاوت برای نمایندگی متناسب است.
در این کشور از ۱۰ دولت گذشته هفت مورد در اقلیت بوده‌اند. پروفسور ریچارد شاو از دانشگاه مَسی نیوزلند میگوید که این مشکل‌زا نیست.
او توضیح می‌دهد: «هیچ دولتی رای اعتماد را از دست نداده است. هیچ دولتی رای بودجه را از دست نداده است. دولت‌ها به طور نسبتا منظمی در مسائل قانونی رای را از دست می‌دهند ... ایجاد یک بحران سیاسی موضوعی نادر است.»
اگرچه در یک دولت اقلیت امکان ایجاد اختلال در قوانین وجود دارد، اما همیشه اینطور نیست.
دولت اقلیت گیلارد موفق شد بیش از ۹۰ درصد از لوایح ارائه شده به پارلمان را تصویب کند؛ بیش از آنچه در دولت اکثریت راد و اکثر دولت‌های هاوارد تصویب شده بود.
دانشیار ویلیامز میگوید که اثرات دیگری هم وجود دارند.
او میگوید: «یک پارلمان معلق می‌تواند به این معنا باشد که سیاستمداران بهترین رفتار خود را دارند. آنها جلسات را از دست نمی‌دهند چراکه می‌خواهند مطمئن شوند که آنها بیشترین تاثیر را دارند و همچنین متوجه می‌شوید که سیاستمداران به جامعه بسیار پاسخگو می‌شوند.»
با توجه به این که آرای احزاب اصلی روبه لغزش است، ار میگوید که این چیزی است که آنها باید با آن سازگار شوند.
